بدرقه جان (علی اکبر علیه السلام صفحه 14

ای عاشق راستین! ببین علی اکبرعلیه السلام در آن لحظات آخر زندگانی، چگونه از هدف پاک و عقیده خود، که همان راه حسین بن علی علیهما السلام است، دفاع می کند و از دشمن هیچ باکی ندارد و می گوید: «به خدا نمی گذارم لحظه ای آن ناپاکان بر ما حکومت کنند».

این سخن، همان سخنی است که امیر المؤمنین علیه السلام می فرمود و این همان سخن و مصلحتی است که به خاطر آن، حضرت علی علیه السلام سکوت نمود و در برابر چشمانش فاطمه زهراعلیها السلام را سیلی زدند و در به پهلویش نواختند و فرزندش محسن را سقط نمودند، باز هم هیچ نگفت.

سخن آن آقازاده، همان سخنی است که به خاطر آن، امام حسن علیه السلام صلح نمود،

به جهت حفظ اسلام ناب محمّدی و گروه شیعه، کوفه را ترک کرده و به مدینه رفت.

این رجز بسیار پرمعنا است، چقدر فصیح است که با انشای چند بیت، تمام صفحات تاریخ اسلام، از سقیفه تا نینوا جلو چشم بیننده و شنونده ورق می زند. او با بیان این رجز می خواهد بر تمام بدعت ها و کج روی هایی که در چند سال گذشته به وجود آمده، خطّ بطلان بکشد.

علی اکبرعلیه السلام با قدرتی تمام و همراه با معنویت، شمشیر می زند و همگان را متوجّه می سازد که این نبرد و حماسه یک رزم ساده نیست؛ بلکه یک جوان هاشمی علوی با عقیده راسخ شمشیر می زند و باکی از شهادت ندارد، همان گونه که اصحاب علی علیه السلام در صفّین باکی از کشته شدن نداشتند، چنانچه در این رابطه فرزند عاص (عمرو بن عاص)، دشمن علی علیه السلام، درباره سپاهیان آن حضرت به حقیقت اعتراف می کند و می گوید: «فإنّ هؤلاء جآؤوا بخطّه بلغت السماء»(30)؛ «این گروه با هدف آسمانی به میدان آمده و باکی از شهادت ندارند».

آری این جوانمرد، تا توان داشت از حریم قرآن و ولایت دفاع نمود؛ امّا هزار حیف! که شبه پیامبرعلیه السلام به دست نامردانِ بی مروّت قطعه قطعه شد و دنیای فصاحت و بلاغت آغشته به خون گردید.

آیا بلاغت و فصاحت علی اکبرعلیه السلام قطعه قطعه شد؟ نمی دانم چه بگویم؟! قلم شکسته است؛ امّا نه نه! فصاحت علی اکبرعلیه السلام مثل جسم شریفش قطعه قطعه نشد؛ بلکه منطق و استدلال او، که در قالب فصاحت و بلاغت، به عرصه ظهور رسید، تا ابد بر تارک هستی و بشریت می درخشد و نور منطق و خُلق علی اکبرعلیه السلام ضمیر پیروانش

و جوانان ولایتی را روشن ساخته است.(31)

حضرت علی اکبرعلیه السلام وارث دو شجاعت