بدرقه جان (علی اکبر علیه السلام صفحه 15

شجاعت ملکه ای نیست که به سادگی بتوان آن را به دست آورد. خیلی از افراد هستند که با تمرین زیاد و دیدن استاد، لقب قهرمانی به خود می دهند؛ ولی باز می بینیم در میدان کارزار نمی توانند شجاعتی از خود نشان دهند.

یکی از علل مهمّ و اصلی ملکه شجاعت، عامل وراثت است. حضرت علی اکبرعلیه السلام وارث دو شجاعت بی نظیر بوده؛ یکی شجاعت حیدری، و دیگری شجاعت حسینی.

مورّخین تصریح کرده اند: حضرت علی اکبرعلیه السلام در میدان مبارزه، آن چنان شجاعتی از خود نشان داد که صدای شیون و ناله از لشکر بلند شد(32) و همه از اطراف او فرار می کردند، حتّی در اوّلِ مبارزه کسی جرأت پیدا نمی کرد تا با جوان هاشمی (علی اکبرعلیه السلام) مبارزه کند؛ چه اینکه آن بزرگوار وابسته به خاندانی است که هر کدام در شجاعت زبانزد مردم هستند.

جدّش امیرالمؤمنین علیه السلام شجاعی است که هیچ قدرتمندی در مقابلش توان و یارای مقاومت ندارد، شخصیتی که هرگز از دشمن گریزان نبود، او حیدر کرّار است.

پدرش حسین بن علی علیهما السلام نیز در شجاعت شیر بیشه میدان نبرد است؛ پس او دارای شجاعت حسینیه است. عمویش امام حسن مجتبی علیه السلام فاتح جنگ جمل و فارس نبرد صفین است، عموی دیگرش قمر بنی هاشم علیه السلام سپهسالار امام حسن علیه السلام و علمدار امام حسین علیه السلام در کربلا است.

حضرت علی اکبرعلیه السلام در میان حرارت آفتاب، در وسط دشمن، تشنه و زبان خشکیده، مبارزه تن به تن، سنگینی اسلحه، فراق شهیدان، شنیدن صدای العطش کودکان، اضطراب و غوغای زنان در خیمه ها، مشاهده بابای مظلوم و غریب، مع الوصف چندین مرتبه حمله

کردن، و بنابر روایتی دوازده مرتبه بر دشمن حمله بردن، چه نیرویی می خواهد؟!(33)

آنچه مسلّم است، آن شاهزاده عالی مقام تعداد زیادی از دشمنان را به جهنّم فرستاد. تعداد کشته ها را شمارش نکرده اند؛ ولی در بعضی تواریخ، تعداد تعداد کشته ها را در حمله اوّل هشتاد نفر و در حمله آخر صد و بیست نفر نوشته اند.(34)

در کتاب هایی مانند مجالس شیخ صدوق رحمه الله و «الوقایع و الحوادث» به نقل از امام صادق و امام سجادعلیهما السلام، آمارهای دیگری هم آمده است: شصت و دو نفر، چهل و پنج نفر، پنجاه و چهار نفر، هشتاد و یک نفر.

در بعضی از مقاتل، اصلاً نامی از تعداد برده نشده؛ بلکه نوشته اند: «فقاتل قتالاً شدیداً، قتل جمعاً کثیراً، ففعل ذلک مراراً، فقتل جماعه، فقتل مقتله عظیمه»؛(35) «نبرد بسیارسختی کرد، جمع بسیاری را کشت، پس دوباره نبرد کرد، پس گروهی را به قتل رسانید، پس کشتار بزرگی را انجام داد».