- ولادت حضرت علی اکبر 1
- مقدمه 1
- کنیه حضرت علی اکبرعلیه السلام 3
- لقب حضرت علی اکبرعلیه السلام 4
- مادر حضرت علی اکبرعلیه السلام 5
- دیدگاه موّرخین پیرامون حضور لیلی در کربلا 6
- ویژگی های حضرت علی اکبرعلیه السلام 7
- شباهت حضرت علی اکبرعلیه السلام به رسول خداصلی الله علیه وآله 8
- فضایل حضرت علی اکبرعلیه السلام 9
- حضرت علی اکبرعلیه السلام در شب عاشورا 11
- توضیحی پیرامون صفت ناری القُری 12
- حضرت علی اکبرعلیه السلام ناری القُری 12
- جاذبه داشتن، صفت بسیار خوبی است 12
- حضرت علی اکبرعلیه السلام وارث دو شجاعت 14
- حضرت علی اکبرعلیه السلام و چند مأموریت 16
- حضرت علی اکبرعلیه السلام فارس میدان نبرد 16
- حضرت علی اکبرعلیه السلام مؤذّن کربلا 17
- مدح حضرت علی اکبرعلیه السلام 19
- شبه پیامبرصلی الله علیه وآله، ریحانه الحسین علیه السلام 20
- مقام رفیع قمر بنی هاشم و علی اکبر نزد سید الشهداءعلیهم السلام 20
- وجوه مشترک میان حضرت ابوالفضل و حضرت علی اکبرعلیهما السلام 21
- جایگاه سیاسی - اجتماعی حضرت علی اکبرعلیه السلام 24
- اغراض و اهداف معاویه بن ابی سفیان 25
- حضرت علی اکبرعلیه السلام به سوی فرات 28
- حضرت علی اکبرعلیه السلام در شب عاشورا 29
- جوانان کربلا، الگوی امروز ما 29
- ویژگی جوانان کربلا 30
- شهادت حضرت علی اکبرعلیه السلام 32
- وداع حضرت علی اکبرعلیه السلام 33
- امام سجّادعلیه السلام و شهادت برادرش حضرت علی اکبرعلیه السلام 37
- اسماعیل کربلا، حضرت علی اکبرعلیه السلام 38
- فدایی حسین علیه السلام 38
- چشمان حضرت یعقوب علیه السلام در فراق فرزند گران است 39
- هنگام وداع حضرت علی اکبرعلیه السلام، سه ناله شنیده شد 40
- وجه نام گذاری حضرت علی اکبرعلیه السلام 41
- اگر علی اکبرعلیه السلام زنده بود، در این مصیبت خون گریه می کرد 42
- روایت انگور 42
- جانشینان اهل کساء در صحرای کربلا 43
- پی نوشت ها 44
بنابراین معاویه بدون دلیل، جوانی از بنی هاشم را نمی ستاید. نکته مهم اینکه: حضرت علی اکبرعلیه السلام در طول زندگانی خود، شخصی بافضیلت و باتقوا و دارای منزلتی خاص در میان بنی هاشم و مسلمین است و همین که معاویه در جهت اغراض خود، از او ستایش می کند، بهترین دلیل بر جایگاه حضرت علی اکبرعلیه السلام در اجتماع آن روز است.(73)
حضرت علی اکبرعلیه السلام به سوی فرات
آب مایه حیات هر جانداری است که به آن نیاز دارد، همان گونه که خدای تعالی فرموده: «وَجَعَلْنا مِنَ الْمآءِ کُلَّ شَی ءٍ حَیاً»؛(74) «حیات هر جانداری را از آب قران قرار دادیم».
خداوند تبارک و تعالی در این جهان، حیات و ادامه آن را برای هر موجود زنده ای وابسته به آن قرار داده؛ لذا آن را برای همه مباح نموده و فرموده است: «الناس شرع سواء فی الماء والکلاء»؛ «مردم در استفاده از آب و مرتع برابرند». تنها افراد پست عنصر و بی ریشه و لئیم آن را از مردم باز می دارند، کسانی
که حیات انسانها برای آنان بی ارزش است.
در تاریخ زندگی پیامبران الهی و پیشوایان حقّ، منع استفاده از آب حتّی از دشمنانشان وجود ندارد و این موضوع هرگز از کسی، که بویی از شرافت و جوانمردی برده، شنیده نشده است.
در جنگ صفّین، معاویه لعنه اللَّه بر رودخانه مسلّط گردید و آب را از لشکر امیرالمؤمنین علیه السلام منع نمود؛ در مقابل، چون رهبر سالکان و پیشوای عارفان علی بن ابی طالب علیه السلام آب را از آن ستمکاران ددمنش پس گرفت، آن را بر دوست و دشمن آزاد ساخت.
حضرت سید الشهداءعلیه السلام در مسیر حرکت به سوی کربلا، حرّ و لشکر هزارنفره او را به همراه اسبانشان سیراب ساختند، در حالی که آب، گرانبهاترین و کمیاب ترین چیزی بود که در اختیار داشتند؛ امّا روح قدسی و بخشش نبوی و ذات طیب و طاهر آن حضرت اجازه نداد در آن بیابان سوزان، از جود و بخشش حیاتی ترین ذخایرشان امتناع ورزد.
اینجاست که مصداق «از کوزه برون همان تراود، که در اوست» تحقق می یابد و همین گروه در آن صحرای خشک، که جرعه ای آب به ارزش جان بود، از احسان و کَرَم امام حسین علیه السلام بهره مند گردیده و سیراب شده بودند، در صحرای کربلا، آن آب فراوان پرتلاطم و موّاج را، که خود از آن می نوشیدند، از خاندان محمّدصلی الله علیه وآله دریغ داشتند.
چون پاسداران خیمه ها، از طُرُق معمول، راهی به طرف آب نداشتند و حکمت الهی نیز اجازه کرامت و اعجاز را نمی داد.