بدرقه جان (علی اکبر علیه السلام صفحه 40

در این نقل خواب، دو نکته وجود دارد:

نکته اول: اینکه

وجود مقدّس اباعبد اللَّه الحسین علیه السلام اذهان و افکار را متوجّه شخص نمی سازد. امام حسین علیه السلام نه تنها در این رؤیا، اشاره به رفتار گذشتگان می کند؛ بلکه دشمن نیز در روز عاشورا، به همین موضوع اشاره دارد، چنانچه لشکر عمر بن سعد به امام حسین علیه السلام گفتند: «ای حسین! ما تو را به خاطر آن دشمنی که با پدرت داریم، می کشیم».(105)

امام می خواهد به مردم و آیندگان بفهماند که این همه رنج ها و سختی ها، این همه بدعت ها و کج روی ها و این همه زخم ها و جراحت ها، همه از شورای سقیفه بنی ساعده سرچشمه گرفته است. امام همگان را متوجّه قرآن می کند، البته آن قرآنی که با علی علیه السلام همراه است: «علی مع القرآن والقرآن مع علی لن یفترقا حتّی یردا علی الحوض»(106) و خلاصه سخن امام نیز، همگان را متوجّه حقّ می نماید، آن حقّی که میزانش اوست، چنانچه در روایت آمده: «علی مع الحقّ والحقّ مع علی».(107)

نکته دوم: مشاهده شده بعضی از وعاظ این خواب را به گونه ای دیگر نقل می کنند و می گویند: «یک زخم روی سینه آقا و زخمی دیگر در قلب من است». پس اگر این رؤیا به صورت نقل قول و با ذکر سند بیان شود، بهتر است.(108)

هنگام وداع حضرت علی اکبرعلیه السلام، سه ناله شنیده شد

شجاعت علی اکبرعلیه السلام آن قدر زیاد بود که کسی جرأت نمی کرد در مقابل او قرار گیرد، همه فرار می کردند. ابن سعد ملعون فریاد زد: چرا از چهار طرف با او جنگ نمی کنید؟ پس از چهار طرف میدان، او را احاطه کردند؛ یکی با نیزه، یکی با سنگ، یکی با تیر، یکی با شمشیر می زد. در این حال، منقذِ ملعون از پشتِ سر آمد و شمشیری

بر فرق مبارکش زد. حضرت علی اکبرعلیه السلام دیگر تاب و توان نداشت، خواست با فرق شکافته روی زین بنشیند، نتوانست. از طرفی غیرتش نمی گذاشت که خود را از روی اسب بیندازد، چه کند؟ به ناچار دست بر گردن اسب نمود، آن حیوان خود را به وسط لشکر کشاند. در این حال، سه ناله و سه صدا بلند شد:

صدای اول: چون حضرت علی اکبرعلیه السلام بر زمین افتاد، فریاد زد: «یا أبتاه! علیک منّی السلام». می گویند: هرگاه «علیک» بر «سلام» مقدّم شود، این سلام، تودیع و خداحافظی است؛ یعنی: ای پدر! من به عالم دیگر راهی شدم، اگر می خواهی به بالین من بیایی، دیگر مجال نیست.

عرض دیگری هم دارد، عرض کرد: ای پدر: من نمی گویم به بالین من بیا؛ ولی جدّم قدحی در دست دارد و می فرماید: «یا بنی! یا حسین! العجل العجل».