قیام مختار ثقفی (مختارنامه) صفحه 147

1- ای آنکه به خاک قدمت می‌نازیم

باز ای که سر در قدمت می‌بازیم/

بازآ که به اتفاقت ای یار عزیز

مغز سر دشمنان پریشان سازیم/.

مجلس دوازدهم

بیعت کردن مَروان و خروج کردن سلَیمان بن صُرَد الْخُزَاعِی - رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَیْه- و کشته شدن وی بر دست عُبَِیدالله زیاد ملعون.

روایت کند ابو مِخْنَف که چون یزید هلاک شد و مردم کوفه و شیعه امیرالمؤمنین علی بر سلَیمان صُرَد خروج کردند و گرد آمدند و پسرِ عُبَِیدالله را و سپاه شام را هزیمت کردند و فرزندان و عِیالان و خادمان و غلامان او را بکشتند و او درین وقت به بصره بود، در شب بگریخت و سلَیمان از پس او با چهارهزار مرد برفت. پس بر لب فُرات برفتند و از عُبَِیدالله ملعون درگذشتند و او با عَمْرو (1) بن جارود به شهر دِمَشق رفت. عُبَِیدالله زیاد شام و شامات را دید پرآشوب، که یزید ملعون هلاک شده بود و معاویة بن یزید به پادشاهی نشسته و مَروانِ حَکَم او را زهر داده بود و هلاک کرده و فتنه تمام افتاده بود و مردم دِمَشق عزم چنان داشتند که بر عبدالله عمر بیعت کنند و او را به جای یزید بن معاویه بنشانند و عبدالله بن عمر درین ایام به مدینه بود و در خانه معتکف شده بود. پس چون عُبَِیدالله زیاد ملعون بدان ولایت در رفت مردمان را دید در آشوب افتاده، در ساعت به نزدیک مَروان شد. مَروان را دید بر کناره ایوان بر کرسی نشسته و زرهی می‌پوشید و نیکو می‌کرد.