مصائب راس الحسین علیه السلام: روضه ها و مصیبت های سر مطهر حضرت امام حسین علیه السلام صفحه 150

یا اَبَتاهُ! مَن ذَا الّذی اَیْتَمَنی عَلی صِغَرِ سِنّی؟

«بابا جان! چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟».

یا اَبَتاهُ! مَن لِلْیَتیمَهِ حَتّی تَکبُرَ...؟

«بابا جان! دختر بی بابا به که پناه ببرد تا بزرگ شود؟».

یا اَبَتاهُ! لَیْتَنی تَوَسَّدتُ التُّرابَ وَلا اَری شَیْبَکَ مُخْضَبا بِالدِّماءِ.

«بابا جان! کاش خاک را بالش زیر سر قرار می دادم، ولی محاسن تو را خضاب شده به خون نمی دیدم».(1)

یک وقت بی بی زینب دید رقیه آرام شد و دیگر حرف نمی زند، لبهایش را بر لبان پدر نهاده، کنار سربریده بابا جان داده است.

یزید دستور داد، پیکر پاک رقیه را غسل دادند و کفن نموده و به خاک سپردند.

و به نقل مرحوم قزوینی در «ریاض القدس» رقیّه علیهاالسلام لب خود را به لب پدرش نهاد و آن حضرت فرمود: اِلَیَّ اِلَیَّ هَلُمّی فَاَنَا لَکَ بِالاِْنْتِظار. «نور دیده بیا، بیا بسوی من، زیرا در انتظار تو می باشم» و دیدند که رقیه از دنیا رفت.(2)

رباعیات درباره حضرت رقیه علیهاالسلام

در نام رقیه فاطمه پنهان است

زین دو که یکی جان و یکی جانان است

در رویِ کبودِ این دو پیداست خدا

آئینه بزرگ و کوچکش یکسان است

* * *