مصائب راس الحسین علیه السلام: روضه ها و مصیبت های سر مطهر حضرت امام حسین علیه السلام صفحه 185

سر مجروح حرّ بن یزید ریاحی و دستمال امام حسین علیه السلام

حرّ با شجاعتی بی بدیل با دشمن جنگید و بسیاری از آنها را به خاک هلاکت افکند، تا اینکه اسب او ناتوان گشت، او پیاده شد و به جنگ ادامه داد، پس از کشتن چهل و چند نفر به زمین افتاد، یاران امام پیکر به خون طپیده او را که هنوز رمقی داشت به حضور امام آوردند، امام خون صورت حُر را پاک می کرد و می فرمود: «اَنْتَ الْحُرُّ کَما سَمَّتْکَ اُمُّکَ وَاَنْتَ الْحُرُّ فِی الدُّنْیا

وَالاْخِرَهِ». تو آزادی همانگونه که مادرت تو را آزاد نامید، تو در دنیا و آخرت آزاد هستی.(1)

نقل شده: امام حسین علیه السلام دید از سر مجروح حُرّ خون جاری است، با دستمال خود سر او را بست، و او را با همان دستمال دفن کردند.(2)

پرتاب کردن سر عمرو بن جناده به سوی لشکر امام حسین علیه السلام

عمرو بن جناده که پسری 21 ساله بود و مادرش نیز در کربلا بود و پدرش جُناده بن حارث انصاری قبل از او به شهادت رسید، به میدان تاخت، امام حسین علیه السلام او را شناخت، فرمود: این جوان است و پدرش کشته شده شاید مادرش راضی نباشد، عمرو گفت: «مادرم به من امر کرده که با دشمن بجنگم» او به دشمن حمله کرد و همچنان جنگید تا به شهادت رسید، دشمن سرش را از بدن جدا کرد و آن را به سوی لشکر حسین علیه السلام پرتاب نمود، مادرش آن سر را برداشت و خطاب به او گفت: