مصائب راس الحسین علیه السلام: روضه ها و مصیبت های سر مطهر حضرت امام حسین علیه السلام صفحه 64

«یا اَخَسَّ الاَْنامِ لَعْنَهُ اللّه ِ الْمَلِکِ الْعَلاّمِ، فَعَلْتَ هکَذا بِوَلَدِی، سَوَّدَ اللّه ُ وَجْهَکَ وَ قَطَعَ یَدَیْکَ فِی الدُّنْیا قَبْلَ الاْخِرَهِ».

«ای پست ترین انسانها، لعنت خداوند قادر و آگاه بر تو باد، با فرزند من چنین رفتار نمودی ،خدا صورتت را سیاه کند و دستهایت را در دنیا قبل از آخرت، قطع نماید».

هنوز نفرین آن حضرت تمام نشده بود که دستهایم خشک شد و چهره ام همچون پاره شب تاریک سیاه گردید و به این وضع گرفتارم شدم، اکنون کنار خانه خدا آمده ام و از خدا می خواهم به من لطف کند و می دانم که هرگز خدا مرا نمی آمرزد.حاضران و هر کس که این موضوع را شنید او را لعنت کرد.(1)در بعضی از روایات آمده: این شخص با جابر بن عبداللّه انصاری در بازار مدینه

ملاقات کرد و جریان خود را گفت، جابر آنچنان منقلب شد که مثل مادر بچه مرده گریه می کرد، و به او گفت:«لعنت خدا و فرشتگان و همه انسانها بر تو باد».(2)

اشاره جابر بن عبد اللّه انصاری رحمه الله به جدایی میان سر و بدن امام حسین علیه السلام

از بشاره المصطفی از اعمش، از عطیه کوفی است که گوید: با جابر بن عبداللّه انصاری رحمه الله به زیارت قبر حسین علیه السلام رفتیم، چون وارد کربلا شدیم جابر به شط فرات رفت و غسل کرد و ازاری بست و ردایی به دوش افکند و کیسه سُعدی گشود و بر تن خود پاشید و به هرگام ذکرخدا گفت تا نزدیک قبر رسید و به من گفت: مرا بدان بچسبان، او را به قبر چسبانیدم و بی هوش روی