دیدارها و گفتگوهای سیدالشهدا علیه السلام صفحه 25

امام فرمود: «راست گفتی فرمان و حکومت برای خداست و پروردگارمان هر روز در کار است. اگر قضای الهی آنچنان که ما دوست می داریم نازل شود خدا را در برابر نعمتهایش سپاس می گوئیم و او خود برای ادای شکر یاور ما است؛ و اگر قضا میان ما و آرزویمان فاصله انداخت باز هم آن شخص که نیّتش حق و اندیشه اش تقوا است دور نشده است.»(1) گفتم: بلی. خداوند تو را به آنچه که دوست داری برساند و از آنچه پرهیز می کنی کفایت کند. و از مسائلی دربارۀ نذر و مناسک حج پرسیدم و حضرت جواب داد، آنگاه مرکب خود را حرکت داد و خداحافظی کرد و بدین ترتیب از هم جدا شدیم.(2)

ملاقات امام علیه السلام و عبداللّٰه بن مطیع عدوی

-3

امام علیه السلام از منطقه حاجز گذشت و راهش را به سوی عراق ادامه داد تا به کنار آبی از آبهای عرب رسید که عبداللّٰه بن مطیع عدوی در آنجا اتراق کرده بود.

وقتی امام حسین علیه السلام را دید به سوی آن حضرت شتافت و گفت: پدر و مادرم فدایت ای فرزند رسول خدا! چه چیزی باعث آمدنت شد؟ سپس همراهی کرد و حضرت را فرود آورد. امام فرمود: «جریان مرگ معاویه آنچنان شد که شنیده ای و اهل عراق به من نامه نوشتند و مرا به سوی خود دعوت کردند.»(4)

1- (1) . صدقت لِلّه الأمر و کلّ یوم ربّنا فی شأن إن نزل القضاء بما نحبّ فنحمد اللّه علی نعمائه و هو المستعان علی أداء الشکر، و إن حال القضاء دون الرّجاء فلم یبعد من کان الحقّ نیّته والتقوی سریرته.
2- (2) . الأرشاد: جزء 67/2.
3- (3) . پیشتر ملاقات امام علیه السلام با عبداللّه بن مطیع را میان راه مدینه و مکّه نقل کردیم و لیکن ملاقاتی که در اینجا آمده است در مسیر مکّه و عراق است؛ روشن نیست که آیا دو ملاقات بوده یا یک ملاقات که مورّخان در اثر اشتباه در دو مکان متفاوت نقل کرده اند.
4- (4) . کان من موت معاویه ما قد بلغک فکتب إلیّ أهل العراق یدعوننی إلی أنفسهم.