کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 122

1- «خصائص الحسینیه»، جعفر شوشتری، ص217و 218 ( این کتاب تحت عنوان «اشکی روان بر امیر کاروان» به فارسی ترجمه شده است).

رفتن به سوی اَسرار عالم غیب به مدد روح حسینی ممکن است و حسین علیه السلام دریچه کشف اسرار الهی است.(1)

نتیجه بصیرت دینی

این است که باز می گوییم اسلام در کربلا خود را به نمایش گذارده است تا معلوم شود انسان مسلمان چه توانی به وسیله اسلام به دست می آورد و تا معلوم شود چقدر زیبا حقارت دشمن به چشم می آید و از خود بیگانگی تماماً از مسلمانان بیگانه می شود و انسان مسلمان در مسیر حکمت حسینی به قدرتی باورنکردنی دست می یابد.

خودتان یک سیر تاریخی بکنید، ببینید در طول تاریخ، مسلمانان وقتی مشکل داشته اند که دشمن دین خود را حقیر ندیده اند و این حکمت حسینی است که به ما بصیرتی می دهد تا عظمت و عزّت مؤمنین، و حقارت و ذلّت دشمن را درست ببینیم و قدرت خود را در مسیر زندگی اسلامی بیازماییم. هرگاه ما این چشم و حکمت را از دست بدهیم ارزش های کاذب دشمن را برای خودمان ارزش می کنیم و مرعوب دشمن می شویم و حیات اسلامی مان را از دست می دهیم و این جا اول سقوط است. اگر می بینید پدران و مادران ما با حکمت حسینی همواره در نشاط دینی ماندند، به این جهت بود که حکمت حسینی، دشمن را حقیر می کرد و قدرتی فوق العاده در آن ها پدید می آورد، و اگر امروز عدّه ای مرعوب دشمن اسلامند، به دلیل فاصله گرفتن از حسین علیه السلام و حکمت حسینی است.

حکمت حسین علیه السلام، یا قدرت یزید؟

حسین علیه السلام در آینه روزگار چه دیده بود که به اهل خیام خود گفت: نگران نباشید، بعد از من چیزی نمی گذرد که شما را با احترام به موطن هایتان می رسانند و خود آنها ذلیل می شوند. آری؛ چه دیده بود که یزید دستور داد با احترام با ذُریّه پیامبر صلی الله علیه و آله برخورد کنید.(2) چراکه سراسر وجود او را شکست فرا گرفته است، و هیچ راهی برای فرار از این شکست