کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 197

آن نصیحت کنندگان به امام می گفتند واقع شد - به معنای شکست خوردن- را به چیزی نمی گیرد و حرکت خود را آغاز می کند؟ این سرّ عجیبی است که امید داریم به حق حسین علیه السلام برای ما روشن شود. اگر تاریخ را خوب مطالعه کرده باشید می بینید که همه متفکران مذهبی زمان، مثل ابن عباس و عبدالله بن جعفر و ابن حنفیه به امام حسین علیه السلام گفتند: «حسین! اگر به کوفه بروی کشته می شوی» «حسین! اگر می روی لااقل به طرف عراق نرو»، «حسین! اگر می روی، لااقل زن و فرزندانت را نبر». حسین علیه السلام چه چیزی در خودش می بیند و چقدر به پشتیبانی حق در مسیری که برای احیاء دینِ حق انتخاب کرده، اطمینان دارد که همه این پیشنهادها را به چیزی نمی گیرد؟ حضرت در پاسخ می فرمایند: «شما ناصح خوبی برای ما بودید» نفرمودند: «شما دروغ می گویید» آنها هم دروغ نگفتند، مگر به حضرت نگفتند که خودت را می کشند و زن و فرزندت را اسیر می کنند و مگر این طور نشد؟ چه چیزی فوق حادثه هاست که حسین علیه السلام چنین توانی را در خودش می شناسد که فوق حادثه ها و تحلیل ها زندگی کند؟ کسی که به الفبای کربلا نزدیک شده به این نکته توجه دارد که این دشمن نیست که شرارت هایش، انسان را می رباید، بلکه این انسان است که طعمه شرارت دشمن می شود و چون از خدای عالم و آدم غافل شد، خود را به دامن شراره های آتش دشمن می سپارد.

کمی فکر کنید ببینید، طبیعی ترین موضع گیری در حادثه کربلا این بود که اباعبدالله علیه السلام در آن جا بگوید که ما تسلیم شدیم و موضوع تمام می شد. او چه چیزی می بیند که می گوید اولاً: تسلیم نمی شویم و ثانیاً: تا آخرین نفس می جنگیم؟ تا آخرین نفس جنگیدن اباعبدالله علیه السلام، غیر از تا آخرین نفس جنگیدن رزمندگان ما در جبهه هاست! رزمندگان ما جلوی خودشان، تمام یاران راکشته نمی دیدند و همه قدرت را در دشمن نمی دیدند هرچند مطمئناً جبهه های ما از یک زاویه ظهور «کُلُّ یَوْمٍ عاشُورا» است، ولی ما در متونمان داریم «لا یَومَ کَیَوْمِکَ یا اَباعَبْداللّه». ای حسین هیچ روزی مثل روز تو نیست.

کربلا، فوق تحلیل های عافیت طلبانه

کربلا وسعت دیگری را می خواهد نشان دهد، دشمن می خواست به باور حضرت این مطلب را بنشاند که تحرک شما هیچ فایده ای ندارد ولی حضرت امام سجاد علیه السلام که حرکت