کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 222

چرا فرهنگ اهل سنّت می تواند عمر را تحمّل کند و علی بن ابی طالب علیه السلام را کنار بگذارد. شما اگر آن فرهنگ را بشناسید و خود را در آن عالَم قرار بدهید، متوجّه خواهید شد که عمر به راحتی قابل تحمّل است، چراکه از دیدگاه آنان علی بن ابی طالب علیه السلام دارای یک وجود عالی متعالی نمی باشد که عمر از آن محروم باشد، از نظر آن ها، حضرت علی علیه السلام و عمر هر دو آدمند که فقط این یکی، نمازش هم بهتر است اما به هر جهت دو تا آدم هستند که هر دو صحابه پیامبرند و حتی چون ابوسفیان هم صحابه پیامبر است شما حقّ ندارید در زیارت عاشورا او را لعن کنید و لذا اگر او را لعن کردید حکم شما قتل است و می بینیدکه به خوبی خلفاء را تحمّل می کنند. در آن فرهنگ اگر خلیفه اموی و عباسی شراب بخورد، مسئله ای نیست، این یک آدم مسلمان است که آدابش بد است، امام حسین علیه السلام هم یک آدم مسلمان است که آدابش خوب است. ولی در فرهنگی دیگر، امام حسین علیه السلام یک انسان مقدّس است، یک حقیقت عالی و متعالی است که تمام وجودش معناست و آن فرهنگی که سیلی به صورت فاطمه زهرا علیها السلام می زند، به این دلیل است که او را یک زن خوب می داند که حالا بدی کرده است، نه یک حوراء انسیه که حضور آسمانی اش بسیار بیشتر از حضور زمینی اش است.

انسانِ کاهش یافته

در جهان همیشه مشکلی بوده و هست و آن فرهنگی است که انسانِ کاهش یافته را به عنوان انسان کامل می پذیرد، این فرهنگ، حسین کُش است. یعنی انسانی که خیلی متّقی نیست، تقوا و کمالِ قلب و نورانیت دل برایش مهم نیست، همین که یک آدم است، حقّ آدم بودن دارد و این حقّ را باید رعایت کرد!! بهترین انسان، انسان است، بدترین انسان هم انسان است، هر کدام حقّ بشری دارند و این حق بشری هم در انسان ها فرقی نمی کند. در این فرهنگ انسان های متعالی و حتی پیامبران با آدم های عادی به یک اندازه ارزش دارند و آداب شریعت هم حکم قوانین را دارد که انسان خوب آن است که آن را رعایت کند، مثل رعایت قوانین رانندگی و این گونه یک فرهنگ، مقدّس کُش می شود.

برای شناخت زمان معاویه و یزید، باید خیلی وقت صرف کنیم تا فضای حاکم آن زمان را بشناسیم. حرف ما این است در آن زمان، فضای حاکم فضای نفی مقدّسات است، یعنی