کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 276

آن چنان مواظب است که کوچکترین خطور قلبی، یک گناه، یک غفلت، در تمام شخصیتش حاصل نشود، یعنی انسانی که در مراقبه می رود، در نظمی زندگی می کند که زمین را به آسمان پیوند زده است و چنین نظمی است که فرهنگ معاویه ای را ویران می کند.

فرهنگ رومی معاویه، نظم های اصیل انسانی را از بین می برد، گاهی انسان دیگر نمی تواند در فضای نظم معاویه ای تنفس کند، هر کاری می کند و هر برنامه ریزی که می کند می بیند به آنچه می خواهد نمی رسد، این نظام معاویه ای است که نظم های اصیل را از بین می برد و این نظم حسینی است که با حکمت الهی به بشر و جهان نگاه می کند و آن را اداره می کند.

نظم های اصیل انسانی را معاویه از بین می برد، بدون این که کسی متوجّه شود چه بر سرش آمده، مگر کسی که می تواند حق و باطل را تمییز دهد.

بودن حسین علیه السلام یعنی باطل بودن یزید

روی این موضوع فکر کنید که چرا حکومت یزید اصرار دارد که حسین علیه السلام بیعت کند؟ همان طور که می دانید خیلی از افراد بیعت نکردند، عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر و امثال این ها هم بیعت نکردند و در مکه هم آزادانه زندگی می کردند، هیچ نامه ای هم از یزید برای امیر مکه نیامد که عبدالله بن عمر یا عبدالله بن زبیر یا هرکس دیگر که بیعت ننموده، بکشید، فقط دستور آمد که حسین علیه السلام را بکشید. مأمورانی که بنا بود امام حسین علیه السلام را بکشند روز هفتم ماه ذی الحجه وارد مکه شدند و احرام بستند و روز هشتم بود که امام حسین علیه السلام از مکه خارج شدند و قرار بود که در موقع رسمی شدن مراسم حج توسط شمشیرهایی که زیر احرام خود بسته بودند امام حسین علیه السلام را بکشند. بحث این است که چرا حسین علیه السلام باید کشته شود؟ چرا کسانی چون عبدالله بن زبیر و یا عبدالله بن عمر که مخالفت هم می کردند نباید کشته شوند؟ بودنِ حسین علیه السلام آن نوع بودنی است که معنای حق و باطل را می فهمد و می فهماند. بودنی مثل بودن عبدالله بن عمر آن چنان بودی نیست که مردم به وسیله او معنی حق و باطل را بفهمند چراکه خودش یک یزید دیگر است، منتها در ظاهری مقدّس.

شما تاریخ را مطالعه کنید؛ عبدالله بن عمر به حضرت علی علیه السلام می گوید: ای علی! من شک دارم که تو جانشین پیامبر هستی، بنابراین نه با تو درگیر می شوم و نه با تو بیعت می کنم. این