کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 346

می بوسید، برای این است که می فهمد که این انسان با چه غمی به صحنه می آید و این گلو را در راه این غم، چه زیبا به صحنه بریدن می کشاند. شما اگر تاریخ را مطالعه کرده باشید، می بینید که بعد از شهادت اباعبدالله علیه السلام برادر مروان بن حکم مشاور یزید هم هست، در دربار به یزید می گوید آیا بنابراین است که نسل عبیدالله بن زیاد بن ابیه بماند و نسل پیامبر صلی الله علیه و آله و فرزندان پیامبر نابود شود؟! و با یزید بحث می کند و با قهر از دربار بیرون می آید و می گوید من دیگر با شما همکاری نخواهم کرد. ببینید کار تا کجا جلو رفته است. من هم می خواهم بیش از این در این خصوص صحبت نکنم چون اصل بحث ما فعلاً این نیست. ولی این را می خواهم بگویم که شما به چه خانواده ای سلام می دهید و برای آن ها اشک می ریزید. این خانواده یک قداست بزرگ دارند، چراکه آن ها یک غم مقدّس دارند و لذا گلوی امام حسین علیه السلام آن چنان مقدّس است که پیامبر صلی الله علیه و آله می بوسد. این نگاهی است که باید به این خانواده و به این نهضت و به قطره قطره خون شهدا بیفتد و به همین جهت همه حرکات و سکنات این قافله برای ما مقدّس است و پشتوانه قدسی دارد، حتی محل افتادن دست حضرت ابوالفضل علیه السلام یعنی این محل، محل افتادن دستی است که در راستای غم غفلت از اسلام فروافتاده است و هر کس دل در هوای اسلام دارد از محل افتادن این دست راحت نمی تواند بگذرد و با مقدّس شمردن این محل خود را به آن نیّات مقدّس که در پشت افتادن این دست نهفته است وصل می کند.

انسان اکنون زده و انسان آگاه به سنّت ها

در اینجا می خواهیم به بررسی این نکته بپردازیم که خصوصیات دو لشکری که در کربلا مقابل هم صف کشیدند چیست؟ و این خصوصیات از کجا ریشه گرفته است؟ خصوصیات لشکر عمرسعد و لشکر اباعبدالله علیه السلام از کجا سرچشمه گرفته است؟ در یک طرف جبهه «سنّت شناس» است و در طرف دیگر جبهه «اکنون زده» است، جبهه ای که به اصطلاح بر حالاتشان «حالی خوش باش و به نظام فوق این عالَم نظر نکن» حاکم است و در طرف دیگر جبهه ای که گرفتار حال و اکنون نیست و سنّت هایی را که در عالَم حاکم است می بیند و امروز و فردا و اکنون را زودگذر و ناپایدار می بیند.