کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 49

فقط به خواندن جملات «فَرَزدق و حاکم مدینه و جعفر بن ابیطالب» بسنده نکنید،(1)

بکوشید آن شرایط را بشناسید و ببینید امام حسین علیه السلام در آن شرایط چه کار کردند؟ مقداری از عظمت امام و حکمت عالیه آن حضرت در راستای شناخت شرایطی آشکار می شود، که حضرت در آن شرایط، حرکت خود را شروع کردند و آن وقت است که تکلیف ما به خوبی روشن می گردد.

بازگشت به عهد محمّدی صلی الله علیه و آله

در زمان نهضت حضرت سیدالشهداء علیه السلام اکثر پیرانِ جامعه، عهد پیامبر صلی الله علیه و آله را درک کرده بودند. ممکن است خود پیامبر صلی الله علیه و آله را ندیده بودند ولی عهد و جوّ آن زمان را لمس کرده بودند، چه شد که اینها سکوت کردند؟ اینها خوب می دانستند که معاویه فاسق است پس چرا سکوت کردند و این سکوت چه زیان هایی داشت؟ و چه کسانی باید این سکوت را بشناسند؟

وقتی پیران اکثراً محافظه کار می شوند و جسارت برگشت به ارزش های معنوی را از دست می دهند، و جوانان میان عهد دینی گذشته و عهد جدید امویِ رُمی، سرگردان می شوند، اگر صدایی بلند و بلیغ، آنها را به عهد دینی متذکّر نشود، سایه سیاه فرهنگ امویِ رُمی، برای همیشه جوانان را به رنگ کفر و پوچی می کشاند و حسین علیه السلام در آن شرایط، آن نسل سرگشته را به عهد دینی محمّدی صلی الله علیه و آله متذکّر شد و از پوچی و یأس رهانید. اینجاست که به واقع می توان پذیرفت که حسین علیه السلام اسلام و مسلمین را نجات داد - البته شیعه از نهضت امامش بیشتر بهره برده - آری! نسل جدید سرگردان بود و امام تذکّری به همه آن زمان گشت.

صدای نهضت کربلا؛ مثل بمب در جامعه آن روز صدا کرد و در طول تاریخ حیات اسلام نیز جریان پیدا کرد. مولوی در قرن هفتم هجری، که ادعای شیعه بودن هم ندارد می گوید: شخصی به شهر حلب رسید، دید شلوغ است، سؤال کرد چه خبر است؟ گفتند: عاشوراست. مولوی به او می تازد که ای نادان نمی دانی چه خبر است؟ جای تعجب است، جان انسانی از