کربلا: مبارزه با پوچی ها صفحه 56

اگر نتوانست، لااقل آن را سطحی جلوه می دهد، یعنی از محتوا می اندازد. شما بدانید سطحی جلوه دادنِ یک نهضت، به همان اندازه یا بیشتر از منفی جلوه دادنش، خطرناک است.

روح آزاده چه باید بکند؟

فرهنگ اموی غربی، نوع خاصی از زندگی را به انسان ها پیشنهاد می کند که تنفس در آن فضا همراه با ذلّت و خواری است، و انسان بودن و آزاده بودن در چنان شرایطی بسیار مشکل است و انسان های آزاده حیات خود را در هر لحظه در چنان فرهنگی در خطر می بینند.

هر لحظه می بینید معنی حیات دینی و الهی زیر سؤال می رود و حیات پوچ و بی محتوای انسان های لاابالی مورد ستایش قرار می گیرد.

اسیر زمین شدن و از آسمان باز ماندن و روزمرّگی را زندگی پنداشتن و در دنیاداری مسابقه گذاشتن، زندان متعفّنی است که روح های آزاده نمی توانند آن را بپذیرند، و سرباز زدن از چنین رسومی را در هر زمانه ای زندگی می شمارند.

اصولاً زندگی حقیقی این است که نگذاریم عمرمان از آسمان و غیب و ملکوت بریده شود. یعنی انسان های بزرگ معنی زندگی خودشان را مقاومت در برابر فرهنگی می دانند که می خواهد معنی حیات آسمانی را از بین ببرد، و این است که شعار اصلی حسین علیه السلام فریاد«هَیْهات مِنَّاالذِّلَّه» بود. یعنی چنین بودنی که فرهنگ معاویه پیشنهاد و مطرح می کند، حیاتی ذلیلانه است و این شعار یعنی آزادی از هر ذلّتی که ما را از آسمان غیب جدا کند و اسیر زمینِ تاریکِ افسرده بنماید.

در بحث علائم مادّی شدن دین از نظر علّامه طباطبائی(رحمه الله علیه) عرض کردیم که اهل البیت علیهم السلام؛ یعنی معنویت مجسّم در درون حوزه فرهنگی اسلام، وگرنه هر حاکمی که سرکار می آمد یک تعداد نخلستان درست می کرد و به سر و وضع شهر می رسید. ولی اهل البیت علیهم السلام یک روح معنوی در کالبد جامعه اند، و حکومت اموی کالبد بی روح اسلام است. نهضت حسینی یعنی بقایی همراه با ملکوت، و فعالیت معاویه یعنی بقایی همراه باحیات زمینی صِرف.