شفا و حاجات در پرتو کرامات: کراماتی از سیدالشهداء و باب الحوائج ابوالفضل علیه السلام و ... صفحه 28

عَشرَهً فَلَهُ وَلَهُمُ الجَنَّهُ...»(1)

امام صادق(علیه السّلام):« هر کس در باره ی امام حسین(علیه السّلام) یک بیت شعری بسراید و گریه کند و ده نفر را بگریاند، برای او و برای آنان بهشت عنایت خواهد شد...»(2)

مرثیه خوان های امام حسین(علیه السّلام) در حضور جدش

«مقبل» (شاعر اصفهانی) خیلی جوان و خوش قیافه بود در ایام محرم به جمعی رسید که در عزای سید الشهداء(علیه السّلام) به سینه زنی مشغول بودند، «مقبل» که نام اصلی او« محمد شیخا» بود

از روی استهزاء چیزی خواند که عزاداران را ناراحت کرد، مقبل پس از چندی به بیماری جذام مبتلا شد و مردم از او متنفر شدند و با وضع دلخراشی در آتش خانه ای حمام جا گرفت.

سالی دیگر، روزی با دل شکسته در کنار خرابه ای نشسته بود، دید جمعی از عزاداران حسین مظلوم(علیه السّلام) می آیند و سینه می زنند و این شعر را می خوانند:

چه کربلاست امروز چه پر بلاست امروز

سر حسین مظلوم از تن جداست امروز

«مقبل» با شنیدن این اشعار منقلب شد گویا آتش در نهادش افتاد مثل آن که تمام وجودش از مصیبت امام حسین(علیه السّلام) به سوزش آمد بالبداهه از سوز دل گفت:

روز عزاست امروز جان در بلاست امروز

فغان و شور محشر در کربلاست امروز