شفا و حاجات در پرتو کرامات: کراماتی از سیدالشهداء و باب الحوائج ابوالفضل علیه السلام و ... صفحه 72

الاَکبَرَ».(1)

از امام صادق(علیه السّلام) روایت شده است:« در خاک قبر امام حسین(علیه السّلام) شِفا از هر درد و مرضی می باشد[جز مرض مرگ] و تربت آن حضرت دوا و داروی بزرگ و مهمی است.»[اما شِفا باشرائط آن خواهد بود].

شِفای مردی از اهل سنت با تربت حسین(علیه السّلام)

دانشمند بزرگ جهان اسلام شیخ طوسی (قدس سره) در کتاب امالی از حسین بن محمد و او از پدرش محمد نقل کرده است که گفت: من در مسجد جامع مدینه منوره نماز می خواندم، در یک طرف مسجد عده ی افراد ناشناس با هم صحبت می کردند، یکی از آنان گفت: می دانی بر من چه واقع شده است؟ گفتند: نه، گفت: من به یک مرض داخلی گرفتار شدم، هیچ دکتری نتوانست تشخیص بدهد، من ناامید شدم. همسایه ی به نام «سَلَمَه» داشتیم ، یک روز به خانه ی ما آمد، اضطراب و ناراحتی مرا دید، گفت اگر می خواهی من تو را مداوا می کنم! گفتم: جز آن آرزویی ندارم.

آن پیر زن به خانه اش رفت و پیاله ی پر از آب آورد گفت: این آب را بخور تا شِفا یابی! من آن آب را خوردم بعد از چند لحظه سالم شدم و هیچ درد و مرضی در و جود من باقی نماند، تا آن که چند ماه سپری شد و هیچ اثری از مرض را نداشتم. یک روز همان پیر زن به خانه ی من آمد ، به او گفتم: ای سَلَمَه! آن شربت چه بود که به من دادی که خوب شدم و تا کنون اصلا دردی در خود احساس نمی کنم. گفت: یک دانه از این تسبیحی که در دست دارم.