شفا و حاجات در پرتو کرامات: کراماتی از سیدالشهداء و باب الحوائج ابوالفضل علیه السلام و ... صفحه 9

فضائل امام حسن مجتبی(علیه السّلام) روایات فراوانی از طرق فریقین نقل شده است. در این جا به ذکر یک روایت اکتفا می شود.

عن عایشه:« إِنَّ النَّبِیَّ(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) کَانَ یَأخُذُ حَسَناً فَیَضُمُّهُ اِلَیهِ ثُمَّ یَقُولُ: أَللّهُمَّ إِنَّ هَذا اِبنِی وَ أَنَا اُحِبُّهُ وَ اَحِبَّهُ وَ اَحِبَّ مَن یُحِبُّهُ».(1)

عایشه می گوید:« همانا پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) امام حسن مجتبی(علیه السّلام) را می گرفت و به سینه اش می چسپاند و می فرمود: خدایا! این فرزند من است و من او را دوست دارم، او را دوست بدار و دوست بدار کسانی را که به او محبت می ورزند». [ای دلباختگان اهل بیت پیامبر!(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) این سخن جانسوز « حسنم غریب است، حسنم مظلوم است!» آتش به جان انسان می زند ومغز استخوان انسان را می سوزاند. آری امام حسن(علیه السّلام) در زندگی غریب بود که حتی همسرش قاتلش شد و بعد از شهادتش بدن مبارکش را تیرباران کردند تا به حرم جدش رسول خدا(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) نبرند وبدن تیر باران شده اش را که در بقیع دفن کرده اند تاکنون بلکه تا ظهور مهدی زهرا(علیهم السّلام) باسایر عزیزانش غریب ومظلوم اند که نه حرم و بارگاهی و نه شمع و چراغی و نه صحن و سرایی دارند و مرقد های مطهر شان به خاک یکسان می باشند، حق دارد که فاطمه ی زهرا(علیهاالسّلام) بگوید حسن من غریب است، حسن من مظلوم است و...].

حسن جان ای گل پژمان طاها

حسن جان ای مه ی تابان زهرا

غریب و بیکس و بی یارو یاور

شهیدی زهر کین ای ماه انور