جاذبه حسینی صفحه 68

همان امامی است که باید به جای پیامبر(صلّی الله علیه وآله) قرار گیرد،(1) فرصتی پیش آمد و قیام کرد.

اگر به تحلیل ظاهری قضیّه نگاه کنیم، این قیام، قیام علیه حکومت فاسد و ضدّ مردمی یزید است؛ امّا در باطن، یک قیام برای ارزشهای اسلامی و برای معرفت و برای ایمان و برای عزّت است؛ برای این است که مردم از فساد و زبونی و پستی و جهالت نجات پیدا کنند.

لذا ابتدا که از مدینه خارج شد، در پیام به برادرش محمدبن حنفیّه _ و در واقع در پیام به تاریخ _ چنین گفت:

«أنّی لمأخرج أشراً و لابطراً و لامفسداً و لاظالماً»؛

من با تکبّر، با غرور، از روی فخرفروشی، از روی میل به قدرت و تشنه ی قدرت بودن قیام نکردم؛

«إنّما خرجت لطلب الإصلاح فی امّه جدّی»؛(2)

من می بینم که اوضاع در میان امّت پیامبر(صلّی الله علیه وآله) دگرگون شده است؛ حرکت، حرکت غلطی است؛ حرکت، حرکت به سمت انحطاط است؛ در ضدّ جهتی است که اسلام میخواست و پیامبر(صلّی الله علیه وآله) آورده بود. قیام کردم برای اینکه با اینها مبارزه کنم.

نتیجه ی قیام؛ حکومت یا شهادت

مبارزه ی امام حسین(علیه السّلام) دو وجه دارد و ممکن است دو نتیجه به بار بیاورد؛ امّا هر دو نتیجه خوب است. یک نتیجه این بود که امام حسین(علیه السّلام) بتواند بر حکومت یزید پیروز شود و قدرت را از چنگ کسانی که با زور بر سر مردم میکوبیدند و سرنوشت مردم را تباه میکردند، خارج کند و کار را در مسیر صحیح خود بیندازد. اگر این کار صورت میگرفت، البتّه باز