- مقدّمه 1
- اشاره 3
- زینب کبری(سلام الله علیها)؛ الگوی زنان عالَم 19
- عظمت خطبه ی تاریخی حضرت زینب(سلام الله علیها) 33
- عظمت زینب کبری(سلام الله علیها) 35
- اشاره 36
- انقلاب اسلامی؛ تجربه ی دوباره ی پیروزی خون بر شمشیر 39
- سکوت مرگبار؛ نتیجه ی اختناق یزیدی پس از عاشورا 54
- اربعین؛ اوّلین جوشش برای شکستن فضای اختناق 55
- اشاره 61
- خلاصه ی نهضت حسینی 65
- نتیجه ی قیام؛ حکومت یا شهادت 68
- درخشش روز افزون اباعبدالله(علیه السّلام) 69
- جهل و زبونی؛ ریشه ی مشکلات امروز بشریّت 70
- معنویّت، عزّت و عبودیّت مطلق در تمام لحظات قیام حسینی 72
- ثمره ی زنده نگه داشتن پیام عاشورا 73
- فلسفه ی به همراه بردن خاندان، توسّط امام حسین(علیه السّلام) 74
تهدید کردند، زن ها و حرمش را تهدید به اسارت کردند، ذرّه ای اضطراب در این مرد خدا و این بنده ی خدا و این عزیز اسلام مشاهده نشد.
آن راوی که حوادث روز عاشورا را نقل کرده و در کتابها دهن به دهن منتقل شده است، میگوید:
«فوالله ما رأیت مکثوراً».(1)
مکثور، یعنی کسی که امواج غم و اندوه بر سرش بریزد؛ بچّه اش بمیرد، دوستانش نابود شوند، ثروتش از بین برود و همه ی امواج بلا به طرفش بیاید. راوی میگوید: من هیچ کس را در چهار موجه ی بلا مثل حسین بن علی(علیه السّلام) محکم دل تر و استوارتر ندیدم؛ «أربط جأشاً».(2) در میدانهای گوناگون جنگ-ها، در میدانهای اجتماعی، در میدان سیاست، انسان به آدمهای گوناگونی برخورد میکند؛ کسانی که دچار غم-های گوناگونند. راوی میگوید: هرگز ندیدم کسی در چنین هنگامه ای با این همه مصیبت، مثل حسین بن علی(علیه السّلام)؛ چهره ای شاد، مصمّم، حاکی از عزم و اراده و متوکّل به خدا داشته باشد. این همان عزّت الهی است.
این جریان را امام حسین(علیه السّلام) در تاریخ گذاشت و بشر فهمید که باید برای چنان حکومت و جامعه ای مبارزه کند؛ جامعه ای که در آن پستی و جهالت و اسارت انسان و تبعیض نباشد. همه باید برای چنان اجتماعی جهاد کنند که به وجود بیاید و می آید و ممکن است...
ثمره ی زنده نگه داشتن پیام عاشورا
اگر پیام امام حسین(علیه السّلام) را زنده نگه میداریم، اگر نام امام حسین(علیه السّلام) را بزرگ میشماریم، اگر این نهضت را حادثه ی عظیم انسانی در طول تاریخ میدانیم و بر آن ارج مینهیم، برای این است که یادآوری این حادثه به ما کمک خواهد کرد که حرکت کنیم و جلو
1- تاریخ الطبری، ج 4، ص 345؛ الإرشاد، ج2، ص111؛ بحارالأنوار، ج45، ص50.
2- همان.