جاذبه حسینی صفحه 74

برویم و انگشت اشاره ی امام حسین(علیه السّلام) را تعقیب کنیم و به لطف خدا به آن هدف-ها برسیم و ملّت ایران إن شاءالله خواهد رسید. نام امام حسین(علیه السّلام) را خدا بزرگ کرده است و حادثه ی کربلا را در تاریخ نگه داشته است. اینکه میگویم ما بزرگ نگه داریم، معنایش این نیست که ما این کار را میکنیم؛ نه. این حادثه بسی عظیم تر از آن است که حوادث گوناگون دنیا بتواند آن را کم رنگ کند و از بین ببرد.

فلسفه ی به همراه بردن خاندان، توسّط امام حسین(علیه السّلام)

امروز روز تاسوعا و فردا روز عاشوراست. روز عاشورا، اوج همین حادثه ی عظیم و بزرگ است. حسین بن علی(علیه السّلام) با ساز و برگ جنگ به کربلا نیامده بود. کسی که میخواهد به میدان جنگ برود، سرباز لازم دارد، امّا امام حسین بن علی(علیه السّلام) زنان و فرزندان خود را هم با خود آورده است.(1) این به معنای آن است که اینجا باید حادثه ای اتّفاق بیفتد که عواطف انسانها را در طول تاریخ همواره به خود متوجّه کند، تا عظمت کار امام حسین(علیه السّلام) معلوم شود. امام حسین(علیه السّلام) میداند که دشمن پست و رذل است؛ می بیند کسانی که به جنگ او آمده اند، عدّه ای جزو اراذل و اوباش کوفه اند که در مقابل یک پاداش کوچک و حقیر، حاضر شده اند به چنین جنایت بزرگی دست بزنند؛(2)

میداند که بر سر زن و فرزند او چه خواهند آورد. امام حسین(علیه السّلام) از اینها غافل نیست؛ امّا در عین حال تسلیم نمیشود، از راه خود برنمیگردد، بر حرکت در این راه پافشاری میکند. پیداست که این راه چقدر مهم است؛ این کار چقدر بزرگ است.(3)

1- الأخبار الطوال، ص 228؛ روضهالواعظین، ص 172؛ بحارالأنوار، ج 44، ص 326.
2- مقتل الحسین، خوارزمی، ج 1، صص 343-344؛ تذکره الخواص، ص 228؛ بحارالأنوار، ج 45، صص 59-60.
3- . در خطبه های نماز جمعه تهران، 26/1/1379.