- نامه آیت اله مهدویزید عزّه 1
- معنای واژه زیارت 5
- اهمیّت زیارت امام حسین علیه السلام 5
- معنای سلام: 22
- 1- فراز اول: «السَّلَامُ عَلَی وَلِیِّ اللَّهِ وَ حَبِیبِه» (سلام بر ولّی و دوست خدا). 22
- اشاره 22
- احتمال اول 27
- شرح و توضیح «وَلِیِّ اللَّهِ» 27
- احتمال دوم 30
- معنای حبیب: 32
- اشاره 47
- عزاداری و گریه امام رضا علیه السلام 57
- نتیجه گریه بر امام حسین علیه السلام 60
- جهل 109
- اشاره 109
- امّا جهل در مقابل عقل 112
- امّا جهل در مقابل علم 113
- امّا تکبّر: 125
- اشاره 125
- اسباب و علّت تکبّر: 128
- امّا هوای نفس: 129
- 1- مجاهدت در راه خدا: 145
- اشاره 145
- 2- صابر بودن حضرت علیه السلام : 148
- 3- اخلاص امام حسین علیه السلام : 152
- 4- ریخته شدن خون حضرت علیه السلام در راه اطاعت خداوند 156
- امام حسین علیه السلام از چند جهت داری حرمت است: 158
- 1-از جهت اینکه حضرت علیه السلام ذریّه رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم است و این خود کم حریمی نیست. 158
- اشاره 158
- 2- از جهت ایمان 161
- 3- از جهت امامت 163
- اشاره 278
- امّا برکات و ثمرات صلوات بر محمّد صلی الله علیه و آله وسلم و آل محمّد صلی الله علیه و آله وسلم . 280
مرا در شهرهای خود افتضاح نکند. هنگامی که آن نصرانی احساس کشته شدن کرد به یزید گفت: تصمیم داری مرا بکشی؟ گفت: آری. نصرانی گفت: بدان که من در شب گذشته پیغمبر شما را در عالم خواب دیدم که به من فرمود: ای نصرانی! تو اهل بهشت هستی. من از سخن آن حضرت علیه السلام تعجب کردم!! من به وحدانیت خدا و پیامبری حضرت محمّد صلی الله علیه و آله وسلم شهادت می دهم. سپس بر جست و سر مبارک امام حسین علیه السلام را به سینه خود چسبانید و شروع به بوسیدن آن سر کرد و گریه کرد تا شهیدش کردند»(1).
2- از جهت ایمان
امام حسین علیه السلام بنده مؤمن واقعی خداوند بود. (مؤمن واقعی دارای تمام اوصاف مُحسِنه است). این هم مؤمن بی نظیر، مؤمنی که به امضاء خدا و رسولش صلی الله علیه و آله وسلم رسیده و مؤمنی که تمام صفاتش قرآنی است. مؤمنی که همه بزرگان آرزوی رسیدن به چنین ایمانی را داشتند و دارند. از این نظر هم امام علیه السلام از حرمت و احترام ویژه ای برخوردار بوده و خواهد بود. که متأسفانه باز یزیدلعنه الله علیه و پیروانش از این جهت هم حریم حضرت علیه السلام را رعایت نکردند و هتک حرمتش کردند.
خداوند عزّوجل در رابطه با عظمت بنده مؤمن چنین می فرماید: {وَ الَّذینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبیناً}(2) «و آنان که مردان و زنان با ایمان را بخاطر کاری که انجام نداده اند، آزار می دهند، بار بهتان و گناه آشکاری را به دوش کشیده اند». رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم می فرمایند: «مَنْ آذَی مُؤْمِناً فَقَدْ آذَانِی»(3)
(هر کس مؤمنی را بیازارد، مرا آزار داده است). امام صادق علیه السلام فرمودند: «قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجل لِیَأْذَنْ بِحَرْبٍ مِنِّی مَنْ آذَی عَبْدِیَ الْمُؤْمِنَ»(4) (خدا عزّوجل فرماید: هر که بنده مؤمن مرا بیازارد، با من اعلام جنگ داده). حتی اگر انسان نگاهی تند به مؤمنی کند و با نگاه تندش او را بترساند، از مجازات خداوند دور نیست. رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند:
1- . اللهوف، ص190.
2- . احزاب، 58.
3- . بحارالأنوار، ج64، ص72.
4- . الکافی؛ ج2، ص350.