حکمت های جاوید (چهارده موضوع تبلیغی از سخنان امام حسین علیه السلام) صفحه 16

1- 11. سوره شعراء، آیه 214.

2- 12. فروغ ابدیت، ج 1، ص 257 {با تلخیص}.

از آنجا که خداوند ضامن بقای حق است و کینه خائنان را به خودشان برمی گرداند، طبری ناخودآگاه جمله ای را آورده که کاملا نقشه او را نقش بر آب می کند، او می نویسد: «.. فقام القوم یضحکون ویقولون لأبی طالب: قد أمرک أن تسمع لابنک وتطیع»(1). معلوم می شود مطالبی که حذف شده و به جای آن «کذا و کذا» آورده شده، این بوده که «اطاعت از او بر دیگران واجب است» و آن، چیزی جز امامت و خلافت بعد از پیامبر صلی الله علیه وآله نیست.

آنچه مسلّم است پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در نخستین جلسه ای که رسالت خود را علنی ابلاغ کرد، نه تنها اصل موضوع امامت را اثبات کرد، بلکه امام بعد از خود را نیز تعیین فرمود. از آیه شریفه ای که در آغاز بحث آورده شد، به خوبی استفاده می شود که اگر کسی کمترین لغزشی داشته باشد، نمی تواند به مقام امامت دست یابد و فردی که یک گناه مرتکب شده، ستمکار محسوب می شود و به تصریح این آیه، چنین انسانی نمی تواند از سوی خداوند، برای مردم امام باشد.

جایگاه امامت

اگر سخنان امام حسین علیه السلام درباره امامت را - که در موارد مختلف ایراد شده است - کنار هم قرار دهیم، می توان آن ها را به سه بخش تقسیم کرد:

1) وجود دو نوع امام در سخنان سید الشهداء علیه السلام

2) ذکر مصادیق امامان نور و نار

3) شرایط امام