حکمت های جاوید (چهارده موضوع تبلیغی از سخنان امام حسین علیه السلام) صفحه 67

1- 61. فلسفه اخلاق، ص 37 .

2- 62. المیزان فی تفسیر القرآن، ج 17، ص 22 {با تلخیص}.

آثار عزّت نفس

1 - نفی ذلّت از خود

الف) روز عاشورا پس از نخستین خطبه ای که امام حسین علیه السلام ایراد کردند و قیس بن اشعث از آن حضرت خواست که تسلیم حکم یزید بشود، امام علیه السلام در پاسخ فرمود:

«لا واللَّه لا أعطیهم بیدی إعطاء الذلیل ولا أفرّ فرار العبید...»(1)؛ نه، به خدا قسم! نه دستم را از روی ذلّت به سوی آنان دراز خواهم کرد و نه مانند بندگان فرار می کنم.

ب) امام علیه السلام در یکی از سخنرانی های خود در روز عاشورا اعلام کردند:

«إنّ الدّعی بن الدّعی قد رکزنی بین اثنتین بین السلّه والذلّه، هیهات منّا الذلّه...»(2)؛ این مرد بی پدر (که بنی امیه او را به خود ملحق کردند) و فرزند آن بی پدر، مرا میان دو چیز پای فشرده است: بین شمشیر و خواری؛ هیهات که ما به ذلّت تن دهیم.

ج) روز عاشورا پس از شهادت اصحاب امام و بنی هاشم و اثر نکردن نصایح و موعظه های امام علیه السلام در قلب های تاریک و پر از شقاوت و قساوت آن مردم، آن حضرت وارد جنگ شده و به تعبیر بعضی از راویان، قتلگاه بزرگی از آن مردم پست به وجود آوردند، در حالی که حضرت پی در پی این رجز را با صدای رسا می خواندند: