حکمت های جاوید (چهارده موضوع تبلیغی از سخنان امام حسین علیه السلام) صفحه 93

«وأنت لی فی کلّ أمر نزل بی ثقه وعده»؛ و اعتماد و اطمینانم در هر کاری که برایم پیش آید، تنها تویی.

عِدَه، یعنی ابزار و وسیله(1) و کنایه از این است که: من تنها به کمک تو امیدوارم و تو را کمک کار خود می دانم.

امام علیه السلام در هر حادثه ای که برای خود و اصحابشان پیش آید، بر خدا توکّل می کند. جالب است که این اعتماد و توکّل بر خدا در امور آینده، چنان اوضاع را متحّول می سازد که از گروهی اسیر، شامل تعدادی زن و بچّه، کوبنده ترین نیروی تبلیغی می سازد، تا جایی که یزید به ناچار همه تلاش خود را صرف برگرداندن هرچه زودتر آنان به مدینه می کند. نتیجه این رکون و اعتماد به خداوند، چنان پیام این قیام را گسترش می دهد که قیام ها و شورش های پیاپی، مانند قیام توّابین و قیام مختار رخ می دهد و زمینه انقراض بنی امیه را فراهم می سازد. همچنین موجب احیای سنّت شهادت، که به تدریج به فراموشی سپرده شده بود، می شود و هم اکنون نیز در بستر پر تلاطم تاریخ، به امّت های مستعد نیرو می بخشد. بنابراین از دعای امام علیه السلام قبل از خطبه اوّل در باب توکّل برای دو هدف آمده است: اوّل: مقابله با سختی ها. دوم: توکّل در امور آینده.

توکّل بر خدا در برابر دشمنان

امام حسین علیه السلام در پایان خطبه دوم (پیش از نفرین کردن آن قوم) آیه 56 سوره هود را تلاوت فرمود:

«إِنِّی تَوَکَّلْتُ عَلَی اللَّهِ رَبِّی وَرَبِّکُمْ وَما مِنْ دآبَّهٍ إِلّا هُوَ آخِذٌ