نهج الکرامه (گفته ها و نوشته های امام حسین علیه السلام) صفحه 151

بخشش و آزمندی

أَلْجُودُ وَ الْبُخْلُ

1 - مَنْ جادَ سادَ، وَ مَنْ بَخِلَ رَذِلَ، وَمَنْ تَعَجَّلَ لِأَخیهِ خَیْراً وَجَدَهُ إِذا قَدِمَ إِلی رَبِّهِ غَداً.(1)

1 - کسی که بخشش کند بزرگ گردد و کسی که بخل ورزد خوار شود و کسی که برای برادرش نیکی ورزد فردای قیامت که بر پروردگارش وارد می شود آن را می یابد.

زمان بخشش

زَمَنُ الْجُودِ

2 - إِذا جادَتِ الدُّنْیا فَجُدْ بِها

عَلَی النَّاسِ طَرّاً قَبْلَ أَنْ تَتَفَلَّتْ

2 - وقتی دنیا بر تو روی آورد آن را به نیکی بر مردم ببخش پیش از آن که از دست برود.