نهج الکرامه (گفته ها و نوشته های امام حسین علیه السلام) صفحه 171

1- 179. مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 223؛ بحارالانوار، ج 96، ص 375، ح 62 .

2- 180. تحف العقول، ص 48؛ بحارالانوار، ج 78، ص 119، ح 15 .

فَقالَ الْحُسَیْنُ عَلَیهِ السَّلامُ:

لَیْسَ کَذلِکَ، وَ لِکنْ تَکُونُ الصَّنیعَهُ مِثْلَ وابِلِ الْمَطَرِ تُصیبُ الْبِرَّ وَالْفاجِرَ.(1)

این گونه صبح کردم

کَذِلِکَ أَصْبَحْتُ

20 - قیْلِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیهِمَاالسَّلامُ کَیْفَ أَصْبَحْتَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟ قالَ عَلَیهِ السَّلامُ:

أَصْبَحْتُ وَ لِیَ رَبٌّ فَوْقی، وَالنَّارُ أَمامی، وَ الْمَوْتُ یَطْلُبُنی، وَالْحِسابُ مُحِدْقٌ بی، وَ أَنَا مُرْتَهِنٌ بِعَمَلی.

اهل نیکی نیست نیکی شود آن کار نیک ضایع شده است. حضرت فرمود:

این چنین نیست بلکه کار نیک همانند باران شدیدی است که خوب و بد را فرا می گیرد.

20 - به امام حسین علیه السلام عرض شد چگونه شب را به صبح رساندی ای پسر رسول خدا! امام علیه السلام فرمود:

صبح کردم در حالی که پروردگاری بالای سر و آتشی در پیش داشتم. مرگ به دنبالم بود، حساب مرا در برگرفته و در گرو اعمال خود بودم.