نهج الکرامه (گفته ها و نوشته های امام حسین علیه السلام) صفحه 226

فَلَعَمْری مَا الْإِمامُ إِلَّا الْحاکِمُ بِالْکِتابِ، أَلْقائِمُ بِالْقِسْطِ، الدّائِنُ بِدینِ الْحَقِّ، أَلْحابِسُ نَفْسَهُ عَلی ذلِکَ لِلَّهِ، وَالسَّلامُ.(1)

فردا صبح حرکت می کنم

إِنّی راحِلٌ مُصْبِحاً

15 - لَمَّا عَزَمَ الْحُسَیْنُ عَلَیهِ السَّلامُ عَلَی الْخُرُوجِ إِلَی الْعِراقِ قامَ خَطیباً فَقالَ:

أَلْحَمْدُ لِلَّهِ، وَماشاءَ اللَّهُ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّهَ إِلاَّ بِاللَّهِ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلی رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ.

خُطَّ الْمَوْتُ عَلَی وُلْدِ آدَمَ مَحَطَّ الْقَلادَهِ عَلی جیدِ الْفَتاهِ.

به جان خودم قسم! امام و پیشوای مردم کسی نیست مگر آن که براساس قرآن حکم کند، اجرای عدالت نماید، به دین حق پایبند باشد و خود را به خاطر خدا وقفِ اجرای آن نماید. والسلام

15 - وقتی امام حسین علیه السلام عازم عراق گردید برخاست و در سخنرانی خود فرمود:

ستایش برای خداست، آنچه خدا خواهدهمان می شودو توان و نیرویی جز به وسیله خداوند نمی باشد و درود و سلام خدا بر فرستاده او باد.

قلم مرگ بر فرزند آدم نوشته شد آن گونه که گردنبند بر گردن دختران