نهج الکرامه (گفته ها و نوشته های امام حسین علیه السلام) صفحه 73

1- 68. بحارالانوار، ج 44، ص 192؛ مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 224؛ العوالم، ج 17، ص 68؛ اعیان الشیعه، ج 4، ص 104.

2- 69. جامع الاخبار، ص 76؛ العوالم، ج 17، ص 62.

ثُمَّ وَضَعَ خَدَّهْ عَلَی الْمَقامِ فَجَعَلَ یَبْکی وَ یَقُولُ:

عُبَیْدُکَ بِبابِکَ، خُوَیْدِمُکَ بِبابِکَ، سائِلُکَ بِبابِک، مِسْکینُکَ بِبابِکَ.(1)

من کشته اشکم

أَنَا قَتیلُ الْعَبْرَهِ

10 - أَنَا قَتیلُ الْعَبْرَهِ لا یَذْکُرُنی مُؤْمِنٌ إِلّا بَکی (2)

10 - من کشته اشکم، مؤمنی مرا یاد نمی کند مگر این که می گرید.

11 - أَنَا قَتیلُ الْعَبْرَهِ لا یَذْکُرُنی مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَرَ.(3)

ابراهیم رفت و دو رکعت نماز گزارد، سپس رخسار خود را بر روی سنگ مقام گذارد و گریه می کرد و می گفت:

(خدایا) بنده کوچک تو بر در خانه توست، خادم کوچک تو بر درِ خانه توست، درخواست کننده ات بر درِ خانه توست، مسکین توبر درِ خانه توست.

11 - من کشته اشکم، مؤمنی مرا یاد نمی کند مگر این که اشکش جاری می شود.