امام حسین(ع) رمز سعادت بشریت صفحه 1

طلیعه ناشر

سخن گفتن درباره امام حسین علیه السلام مانند نفس کشیدن می ماند گرچه مکرر است امّا برای ادامه حیات و رهایی از مشکلات فراوان دنیا و آخرت لازم و ضروری است.درباره زندگی سیّدالشهداعلیه السلام کتابهای بسیاری نوشته شده که مشتمل بر هزار مجلّد است، با این همه ناگفته های فراوانی باقی مانده است که بیان و تبیین آنها تحقیقاتی گسترده تر و تألیفاتی افزون تر می طلبد.مؤسّسه دار المهدی و القرآن الحکیم حسینیّه کربلائیهای اصفهان به عنوان یکی از دهها مؤسّسه و نهادی که در راستای وظیفه مقدّس شناسایی حقوق عالم خصوصاً وجود شریف امامان راستین علیهم السلام در جامعه کنونی فعالیت می کنند، متعهّد است که قدمهای در این راه را ارج نهد و از هر محقّق، مؤلّف و هنرمندی که در این زمینه فعالیت می کند با تمامی امکانات استقبال نماید، بدین امید که جوانان عزیز با پیشوایان معصوم آشنا گردند و راه بهتر زیستن را بیاموزند.کتاب حاضر که مجموعاً چند گفتار پیرامون سرور آزادگان جهان امام حسین علیه السلام از تألیفات مؤلّف صاحب نام و مرجع تقلید جهان اسلام حضرت آیهاللّه العظمی سیّد محمّدحسینی شیرازی «دام ظله» است و در ادای همین تعهّد در دسترس علاقمندان به اهل بیت علیهم السلام قرار می گیرد، امید است که مقبول درگاه خداوند متعال واقع شود.مؤسّسه فرهنگی دارالمهدی و القرآن الحکیمحسینیّه کربلائیهای اصفهان

پرتوی از مکتب امام حسین

امام حسین کیست؟

بسم اللَّه الرّحمن الرّحیمامام حسین علیه السلام نواده پیامبر عظیم الشأن اسلام صلی الله علیه وآله وسلم، فرزند امیرالمؤمنین حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام و جگر گوشه ملکه اسلام حضرت فاطمه زهراعلیها السلام و برادر امام مجتبی علیه السلام و پدر نُه امام است.آن حضرت در سوّم شعبان سال چهارم هجری چشم به دنیا گشود و در روز عاشورا سال

شهادت امام حسین

پس از آنکه خلافت و جانشینی پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم بر خلاف دستور حضرتش از مسیر خود منحرف گشت، زمانی هم یزید فرزند معاویه با اعمال فشار و توسّل به زور و تهدید و ترغیبهای فراوان بر مسند خلافت تکیه زد و در واقع زمام امور مسلمین به دست فردی افتاد که نه تنها لیاقت اداره جهان اسلام، بلکه حتّی لیاقت اداره کوچک ترین منصب و مقام در حکومت اسلامی را هم نداشت و با این حال کفر باطنی خود را آشکار نموده و بر زبان می آورد که بهترین شاهد بر این مدّعی شعر معروف او است:لَعِبَتْ هَاشِمُ بِالْمُلْکِ فَلاَ خَبَرٌ جَاءَ وَ لا وَحْیٌ نَزَلَ [1] .یزید با این عقیده وحی و نبوّت را انکار کرده است!علاوه بر این، مردی فاسق و خیانت پیشه بود، اکثر اوقات خود را به گناه و محرّمات الهی می گذراند، بسیار مِی گساری می کرد، با اطرافیان خود قماربازی می کرد و به کارهای زشت دیگر هم آلوده بود، علاقه زیادی به بازی با میمون و یوزپلنگ داشت، همواره به اسلام و

مقدّسات دین اهانت می کرد و در برخورد با مسلمانان مردی خودرأی، جنایت پیشه و سفّاک بود با شدیدترین روش دیکتاتوری بر مردم حکومت می کرد و آنها را از تمامی آزادیهای خود محروم نموده، هر صدا و حرکت آزادیخواهی را در نطفه خفه می کرد و می رفت تا آخرین امیدها را مأیوس و تمامی آثار باقیمانده دین مبین اسلام را نابود و آثار جاهلیّت را بر جامعه تحمیل نماید.بدین جهت حضرت امام حسین علیه السلام همراه با اهل بیت و اصحاب با وفای خود از سرزمین حجاز و مکّه مکرّمه به سوی سرزمین عراق حرکت نموده و برای اصلاح در امّت جدّ بزرگوارش و امر به معروف و نهی از منکر قیام نمود. چنانچه خود فرمود: «خَرَجْتُ لِطَلَبِ الإِْصْلاحِ فِی أُمَّهِ جَدِّی أُرِیدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَی عَنِ الْمُنْکَرِ» [2] .در سرزمین کربلا با لشکر بنی امیّه که از طرف ابن زیاد فرماندار یزید در کوفه گرد آمده بودند روبرو شد و در این پیکار مقدّس و نابرابر امام و اهل بیت و یارانش مظلومانه شهید شدند!در حالی که عدد لشکریان ابن زیاد و عمر سعد دهها هزار بودند، بالاترین رقم در مورد عدد اصحاب و یاران حضرت امام حسین علیه السلام از یکصد و پنجاه نفر تجاوز نمی کرد.با این حال سپاه یزید بدترین رذالتها و شرارتها را در این روز به نمایش گذاردند.آب را بر روی خاندان رسالت بستند، فرصت نماز و عبادت را هم به آنها ندادند، پیر و جوان آنها را کشتند و حتّی کودک شیرخوار امام حسین علیه السلام را هم غرقه به خون کردند، پس از شهادت فرزند رسول خدا و یارانش بر بدن مطهّر آنها اسب دواندند،