آیات ولایت در قرآن صفحه 101

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به هنگام عزیمت به جنگ تبوک تصمیم گرفت علی علیه السلام را در مدینه به جای خود بگذارد و با بقیّه مسلمانان به سمت میدان جنگ تبوک برود. «1» علی علیه السلام (با این که فلسفه این کار پیامبر صلی الله علیه و آله را می‌دانست، ولی برای این که جلوی تبلیغات سوء منافقان را بگیرد) به پیامبر عرض کرد: من را در مدینه در کنار زنها و بچّه‌ها می‌گذارید و از فضیلت این جهاد بزرگ محروم می‌کنید و همراه سایر مسلمانان به جنگ می‌روید!

پیامبر صلی الله علیه و آله در پاسخ فرمود:

أَ ما تَرْضی أَنْ تَکُونَ مِنِّی بِمَنْزَلَةِ هارُونَ مِنْ مُوسی، حِینَ قالَ: اخْلُفْنِی فی قَوْمِی وَ أَصْلِحْ، فَقالَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اولُوا الْامْرِ مِنْکُمْ

آیا راضی نمی‌شوی که نسبت تو به من، همانند نسبت هارون با موسی باشد، به هنگامی که عازم کوه طور شد (و از ایجاد آشوب و بلوا در قومش بیمناک بود و چنین هم شد و داستان گوساله سامری پیش آمد، بدین جهت) به برادرش هارون گفت: تو جانشین من در قوم و قبیله‌ام باش و مواظب امور باش تا بازگردم. خداوند نیز در این باره می‌فرماید: و اولو الامر منکم. «2»

یعنی اولو الامر ناظر به کار توست و تو اولو الامر هستی.

نتیجه این که، آیه شریفه با قطع نظر از روایات دلالت دارد که اولو الامر باید شخص معیّن و معصومی باشد که از سوی پروردگار نصب شده باشد و در سایه روایات فهمیدیم که منظور از آن فرد معیّن و منصوب از ناحیه خداوند متعال، ائمّه دوازدهگانه شیعه، یعنی علی علیه السلام و یازده فرزندش، می‌باشند.

سؤالات و پاسخ‌ها

سؤالات و پاسخ‌ها

سؤالات مختلف و متعدّدی پیرامون این آیه شریفه مطرح شده که مهمترین