فلسفه اشک صفحه 24

کودک، کبریت دل مادر است. یک قطره اشک، دل را شعله ور می کند. اینجا است که گریه «نیاز» به گریه «ناز» تبدیل می شود و این گریه هم تلخ است و هم شیرین. برای گروهی، نازکردن کودک، نوازش کردن و برای برخی، نازکردن به رنج انداختن است اما به هرحال گریه ناز، سلاح قدرتمندی است. بیشتر انسان ها نازهای کودکانه را می خرند و برآورده می سازند؛ نازها به طور معمول خریدار دارند و نازگر قبل از ناز حس می کند که ناز کارآمد است و ناز می کند و اگر چنین حسی نباشد، ناز نمی کند؛ نه کودک خردسال و نه کودکان کهن سال.

گریه نیاز فراگیرترین گریه ها است و به همین دلیل نمی توان آن را نکوهش کرد؛ بلکه یک ضرورت است؛ ولی گریه های ناز، محدودتر و بیشتر در جمع پیوندهای عاطفی تر دیده می شود.

چه بسیار کودکانی که گریه نیازشان به گریه ناز نرسیده و به گریه ترس منتهی می گردد؛ هرچند اندکی از کودکان شاید هرگز گریه ترس را تجربه نکنند؛ همچنان که برخی از کودکان هرگز گریه ناز را تجربه نمی کنند. گریه ناز را نمی توان تحسین کرد و شاید بتوان گفت گریه های

ناز به دلیل ماهیت خودخواهی و فزون طلبی نکوهش می شود. از سویی گریه ناز پیامدهای منفی اخلاقی دارد؛ زیرا باعث افزایش توقع بیجا و طمع گریه کننده می گردد؛ توقع بیجا و طمع ریشه اصلی بسیاری از رذایل اخلاقی و گرفتاری های فردی و اجتماعی بشر است. در واقع نازگران از سرمایه گرانمایه گریه سوءاستفاده می کنند و گاه در قمارخانه ناز همه را یکجا می بازند.

درمجموع، اشک ناز بهره چندانی از تحسین ندارد اما ابزاری سودمند برای نازگران است.