فلسفه اشک صفحه 40

که با فجایع و پشیمانی های بسیاری همراه است، اشک مظلوم نمایی است. اشک دروغین مظلوم نمایی، آتشی است که دامن آدم های بی گناه را می گیرد. اشک دروغین مظلوم نمایی از تلخ ترین مظاهر زندگی اجتماعی است که دل های بسیاری را پرخون، سرهای بسیاری را بر باد، پرده های بسیاری را دریده، دوستی های بسیاری را از بین برده و دشمنی های بسیاری را به وجود آورده و پشیمانی های بسیاری را به بار آورده است.

گریه مظلوم نمایی، ظلم ضعیفان است. ضعیفان هم می توانند ظلم

کنند. در عرف، زنان مظهر گریه مظلوم نمایی هستند. مولوی گریه زن را دام می خواند.

زن چو دید او را که تند و توسن است

گشت گریان، گریه خود دام زن است

البته کودکان و بسیاری از مردان هم از این اشک بی بهره نیستند.

گریه شفقت

یکی از اصلی ترین ویژگی های انسان که در موجودات دیگر یافت نمی شود، شفقت است. حیوانات از دیدن رنج دیگران نه لذت می برند و نه رنج می کشند؛ ولی اگر انسانیت در انسان گم نشده باشد، از رنج دیگران رنج می برد و سعی می کند تا با دیگران احساس همدردی نماید.

این احساس، همان شفقت است. دل هرچه صاف تر باشد، شفیق تر و کریم تر است و هرچه دل را زنگار بگیرد، خشک تر خواهد شد؛ تا آنجا که به سنگدلی می رسد و چشمه های اشک او می خشکد و چنین انسان هایی نه خود اشک می ریزند و نه حرمت اشک دیگران را نگه می دارند.

یکی از باارزش ترین اشک های انسان، اشک مشفقانه است. اشک شفقت، اشک انسان های اهل دل و کریم است که با درک اوضاع رقت انگیز رنجدیدگان، بی نوایان و یتیمان جاری می شود. شفقت به