فلسفه اشک صفحه 61

در روایت دیگری آمده است که امام صادق علیه السلام به ابوبصیر فرمود:

«إن خفت أمرا یکون أو حاجه تریدها فابدأ بالله فمجده وأثن علیه کما هو أهله وصل علی النبی وآله وتباکی ولو مثل رأس الذباب إن أبی کان یقول [إن] أقرب ما یکون العبد من الرب وهو ساجد یبکی؛ (1) اگر از چیزی می ترسیدی و یا حاجتی داشتی، پس خداوند را تمجید کن و او را حمد و ثنا بگو آن گونه که شایسته است و بعد بر محمد و آلش درود بفرست و بعد خود را به گریه بینداز حتی اگر به اندازه سر پشه ای گریه کنی. پدرم می گفت: نزدیک ترین حالت بنده به خدا زمانی است که در سجده است و گریه می کند».

در روایتی در فقه الرضا علیه السلام آمده است:

خوشابه حال بنده ای که سکوتش تفکر، نگاهش عبرت و کلامش ذکر باشد و خانه اش به اندازه او و بر لغزش هایش گریه کند و مردم از دست و زبان او در امان باشند.(2)

البته این تأثیرهایی که برای گریه بیان شده است، گریه هایی است که در عملکرد فرد تاثیر داشته باشد و تنها اشک خالی نباشد.

از سید العابدین علی ابن الحسین علیه السلام روایت شده است:

خوف آن نیست که گریه کند و اشکش جاری گردد، مادام که تقوایی که او را از محارم الهی باز دارد، نداشته باشد. و گرنه چنین خوفی، خوفی کاذب است.(3)

کارکردهای گریه

اشاره

گریه در اصل یک رفتار روانی و برخاسته از درون انسان است. کارکردهای گریه، بیشتر روحی و روانی است. مقصود از کارکرد گریه، انگیزه هایی است که

1- (1) عده الداّعی، ص 173.
2- (2) حر عاملی، مستدرک الوسائل.
3- (3) مجلسی، بحارالأنوار، ج 90، ص 335.