وصیّت صفحه 9

هر کس به هنگام مرگ، وصیّت پسندیده نکند، موجب کاستی در مروّت و خِرد اوست.

گفته شد:

ای رسول خدا! چگونه باید وصیّت کرد؟

فرمودند:

چون مرگش فرا رسد و مردم پیش او جمع شوند، بگوید:

پروردگارا! ای پدید آورنده‌ی آسمانها و زمین! ای آگاه آشکار و نهان! ای مهربان به دوست و دشمن! پروردگارا! من در این جهان به پیشگاه تو عهد و اقرار می‌کنم و گواهی می‌دهم که خدایی جز تو نیست، یگانه‌ای که تو را شریک و همتایی نیست و محمّد بنده و فرستاده‌ی تو است و همانا که بهشت و دوزخ حق است و حساب و برانگیختن و میزان و اندازه گیری حق است و قرآن چنان است که تو فرو فرستاده‌ای و تو خود، خدای حق و آشکاری. خداوند به محمّد صلی الله علیه و آله و سلم بهترین پاداش را داده! و به محمّد و آل او: بهترین تحیّت را عنایت فرماید. پروردگارا! ای ساز و برگ من به هنگام گرفتاری، و ای یاور من به هنگام سختی، و ای ولیّ نعمت من! تو که خدای من و خدای پدر و نیاکان منی، مرا لحظه‌ای به خود وا مگذار که اگر یک چشم بر هم زدن مرا به خودم واگذاری، به بدی نزدیک و از نیکی دور می‌شوم. خدایا! انیس وحشت من در قبرم باش و این عهد مرا روزی که تو را دیدار می‌کنم به من ارزانی فرمای. سپس به نیازهای خود وصیّت کند. این وصیّت، همان است که در سوره‌ی مریم آیه 91 آمده و فرموده است: «آنان هرگز مالک شفاعت نمی‌باشند، مگر کسی که نزد خدای بخشنده عهد و پیمانی دارد» و این وصیّت عهد و پیمان میّت است و وصیّت بر هر مسلمانی حق است و لازم است که این را حفظ و به این عمل کند.

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می‌فرمایند:

این گونه وصیّت کردن را پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به من آموختند و فرمودند:

جبرئیل علیه السلام به من آموزش داد.

نهی از ضرر زدن و ظلم و حق کشی کردن در وصیّت