از شهادت و کشته شدن نبود; زیرا حضرت نیک می دانست کمک این افراد نمی تواند سرنوشت حادثه کربلا را تغییردهد. این یاری جویی به خاطر این بود که مردم با کمک به وی و شهادت در رکاب حضرتش به سعادت ابدی نایل گردند.اگر سرور آزادگان در روزعاشورا به طور مکرر جمله «آیا کسی هست مرا یاری کند؟» را تکرار کرد و به موعظه لشکر عمر بن سعد پرداخت و از هر وسیله ممکن برای تحریک احساسات آنان استفاده کرد، همه به این دلیل بود که بتواند تعدادی از یزیدیان را از گمراهی نجات داده، وارد بهشت با صفای حسینی کند.گواه درستی این سخن، آن است که امام (ع) از کسانی که حاضر به یاری اش نمی شدند، تقاضا می کرد کربلا را ترک گویند و دست کم به سپاه دشمن نپیوندند تا به گناه شرکت در قتل امام (ع) یا ترک یاری وی آلوده نگشته، به شقاوت ابدی گرفتار نیایند.این که امام حسین (ع) در شب عاشورا بیعت را از یارانش برداشت وآنان را آزاد گذاشت تا به میل خود راهشان را انتخاب کنند، یکی از اسرارش این است که به یاران خود بگوید: من به شما نیاز ندارم و در هرحال کشته خواهم شد. این شما هستید که باید بین سعادت جاودانی و شقاوت ابدی یکی را انتخاب کنید.بنابرآنچه گفته شد، ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام حسین (ع)،به ظاهر درخواست کمک و تقاضای یاری از دیگران و در باطن تقاضای یاری رساندن و کمک کردن به انسانهای ناتوان و درمانده از رسیدن به کمال و سعادت. معنای واقعی آن چنین است: «آیا کسی هست من یاری اش کرده، به
سعادت رسانم؟ آیا کسی هست دستش را گرفته، از ورطه هلاکت نجاتش دهم؟ آیا کسی هست او را از ظلمت یزیدی خارج کرده، به نور حسینی وارد کنم؟» همان گونه که خداوند در این آیه: «اگر مرا یاری کنید، شما را یاری می کنم.» در ظاهر از بندگان خود تقاضای کمک می کند، ولی با توجه به این که خداوند غنی مطلق است و به کسی نیاز ندارد، در واقع دعوت برای یاری بندگان و نجات آنهاست.بنابر آنچه گذشت، مشکل درخواست آب از جانب امام حسین (ع) نیز حل می شود. امام حسین (ع) می خواست با تحریک احساسات و به رحم آوردن دشمن، آنان را به خود جذب کرده، به سعادت رساند; زیرابسیار اتفاق افتاده کسانی به خاطر خدمتی ناچیز به امام (ع) موفق به توبه شدند. مگر نه این است که حر به خاطر ادب و احترام به امام حسین (ع) موفق به توبه شد. امام (ع) با در خواست آب می خواست زمینه توبه و بازگشت را در افراد قابل فراهم سازد.
پاورقی
[1] فانی لا اری الموت الا سعاده و لا الحیوه مع الظالمین الا برها. (بحار الانوار، ج 44، ص 381).
[2] موت فی عز خیر من حیوه فی ذل (همان، ج 1، ص 150).
[3] سامضی و ما بالموت عار علی الفتی. (حماسه حسین، ج 1، ص 152).
[4] الموت اولی من رکوب العار و العار اولی من دخول النار (بحار الانوار، ج 45، ص 50).
[5] و الله لا اعطیکم بیدی اعطاء الذلیل و لا افر فرار العبید. (الارشاد، ج 2، صص 98).
[6] الا و ان الدعی ابن الدعی قد رکز بین اثنتین بین السلسه و الذله و هیهات منا الذله
یابی الله ذلک لنا و رسوله و المؤمنون و حجور طابت و طهرت. (بحار الانوار، ج 45، ص 9).
[7] و یحکم یا شیعه آل ابی سفیان، ان لم یکن لکم دین و کنتم لا تخافون المعاد فکونوا احرارا فی دنیاکم. (همان، ج 45، ص 51).