مرزهای توحید و شرک در قرآن صفحه 171

8 جشن میلاد پیامبر صلَّی اللَّه علیه و آله و سلَّم و مسئله بدعت‌

اشاره

معنای لغوی بدعت، نو آوری و ابداع است و معنای اصطلاحی آن، وارد کردن امور غیر دینی در دین و دینی شمردن آنهاست. تمامی مسلمانان، با تکیه‌بر ادله حرمت بدعت- به معنای اصطلاحی- معتقد به حرمت آن هستند.

کتاب قاموس اللغة، در معنای اصطلاحی بدعت آورده است: «بدعت داخل کردن چیزی در دین پس از کامل شدن آن و یا پس از رسول خدا صلَّی اللَّه علیه و آله و سلَّم، از روی دلخواه و خواهش‌های نفسانی است.» بنابراین، معنای جامع بدعت، افترا و تهمت بستن بر خداوند و پیامبر صلَّی اللَّه علیه و آله و سلَّم و دینی دانستن آنهاست.

قرآن می‌فرماید:

آللَّهُ اذِنَ لَکُمْ امْ عَلیَ اللّهِ تَفْتَرُونَ).(1)

«بگو! آیا خداوند به شما اجازه داده یا بر خدا افترا می‌بندید [و از پیش خود حلال و حرام می‌کنید]».