مرزهای توحید و شرک در قرآن صفحه 33

برخاسته است. وحی‌الهی، در عین حالی که اثر گذاری موجودات طبیعی را می‌پذیرد، آثار آنها را به خداوند نسبت می‌دهد و ناشی از او می‌داند.

(الّذِی جَعَلَ لَکُمُ الأَرْضَ فِراشاً وَ السَّماءَ بِناءً وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَاخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَراتِ رِزْقاً لَکُمْ، فَلا تَجْعَلُوا لِلّهِ أَنْداداً وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ).(1)

«آن کسی که زمین را بستر شما و آسمان [جو زمین] را همچون سقفی بالای سر شما قرار داد و از آسمان آبی فرو فرستاد و به وسیله آن میوه‌ها پرورش داد تا روزی شما باشد. بنابراین برای خدا همتایانی قرار ندهید درحالیکه می‌دانید (هیچیک از آنها نه شما را آفریده‌اند و نه شما را روزی می‌دهند)».

همچنانکه ملاحظه می‌شود، آیه فوق علیّت آب را برای روییدن میوه‌هاتأیید می‌کند. در این زمینه، علاوه بر آیه فوق، آیات متعدد دیگری شاهد مدعای ماست:

(وَ فِی الأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجاوِراتٌ وَ جَنّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَزُرُوعٍ وَ نَخِیلٍ صِنْوانٌ وَ غَیْرُ صِنْوان یُسْقی بِماءٍ واحِدٍ وَ نُفَضّلُ بَعْضَها عَلی بَعْضٍ فِی الأُکْلِ إِنَّ فِی ذلکَ لآیاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ).(2)

«و در روی زمین قطعاتی در کنار هم قرار دارد که با هم متفاوتند و [نیز] باغهایی از انگور و زراعت و نخلها [و درختان میوه گوناگونی] که گاه بر یک پایه‌می‌رویند و گاه بر دو پایه [و عجیب‌تر آنکه] همه آنها از یک آب