عزت حسینی، زمینه ساز حکومت مصلح جهانی صفحه 1

مقدمه

از زیباترین جلوه های زندگانی ِ سیدالشهدا عزت است که تبلور این جلوه در واقعه طف بسیار دیدنی است.این عزت کربلاست که ریشه در همه پیام های آن دوانیده و تمام تابلوهای آن چون؛ سخاوت، شهادت، شجاعت، عبادت و... را معطّر و منوّر کرده است.نصب این مدال پر افتخار بر سینه این ایام، جلوه ای دیگر از هوشیاری و فرزانگی نائب به حق مصلح جهانی است؛ زیرا عزت حسینی، فکرهای خفته جهانیان را بیدار و بیداری شان را حرکت و حرکتشان را ثمر می دهد.سالی که مزیّن به عزت و افتخار حسینی است، می تواند، سال زمینه سازی ظهور حضرت حجت(عج) باشد؛ زیرا در دولت کریمه او، اسلام و اهلش عزیز و مخالفان آن ذلیل و نابود می شوند، و مهمانان خدا در ضیافت الهی، چنین تمنّا و آرزویی دارند: «اللهم إنا نرغب إلیک فی دوله کریمه تعّز بها إلاسلام و اهُله و تذّل بها النفاق و اهله؛ خدایا از تو امید داریم که دولت با کرامت امام زمان را به ظهور آوری، و اسلام و اهلش را با آن عزت بخشی و نفاق و اهل آن را ذلیل و خوار گردانی.»و هر عاشق ارادت مندی که حضرتش را زیارت می کند، عرضه می دارد: «و انت... عزّ الموحدین.»آری، اعتقادمان بر این باور استوار است که اوست عزت بخش انسان ها، اوست:«معزّ المؤمنین المستضعفین.»و جان های خسته اما عاشق، در فراق حضرتش در پگاه هر جمعه، ندبه سر داده و می گویند: «این معزّ الاولیاء و مذّل الاعداء.».به راستی آن بذر عزتی را که پیامبر کاشت و امام علی و امام حسن (ع) آن را حفظ نمودند و امام

حسین (ع) و دیگر ائمه (ع) آن را پرورانیدند، در دولت یوسف زهرا ثمر می دهد و شکوفا می شود.برای شکوفا شدن این گُل نینوایی باید «یاور مهدی» بود و این مهم با «مهدی زیستی» محقق می شود، و راه به آن جز با «عزت حسینی» راهی دیگر ندارد.از آن جائی که بین امام حسین و امام مهدی (ع) رابطه ای بسیار تنگاتنگ و دقیق وجود دارد که زمین و زمان، ملک و ملکوت به آن شهادت داده اند و در حقیقت ِ فرهنگ انتظار که ادامه عاشوراست، می توان گفت، در این عصر و زمان که استکبار جهانی و صهیونیسم خون خوار، قلوب انسان های آزاد مرد خصوصاً مسلمانان را جریحه دار نموده، تنها راه پیروزی بر آنان، پیروی از عزت حسینی است که اشارتی به بُعد نظامی انتظار نیزدارد.انتفاضه که شعارش پیروزی سنگ بر سلاح های پیشرفته است، در حقیقت همان شعار کربلاست که خون بر شمشیر پیروز است و هر سنگ رها شده به سمت صهیونیزم،درسی از کربلا و امیدی از انتظار است. این نوشتار برگی از همین حقیقت است که عزت حسینی می تواند ظهور را نزدیک و روز ظهور، عصر عزت است.

عزت چیست؟

عزت حالتی است که انسان را مقاوم و شکست ناپذیر می سازد، و نمی گذارد مغلوب کسی گردد و شکست پذیرد. لذا به زمین هایی که مقاوم است و با نیش هر کلنگی جا به جا نشده و آب به آسانی در آن فرو نمی رود «ارض عَزاز» گفته می شود، و یا به گوشتی که نایاب باشد و دست یافتن به او ممکن نباشد «تَعَزّز اللحم» می گویند؛ از این رو، به کسی که قاهر است و مقهور نمی شود «عزیز» و مقابل آن را

«ذلیل» می گویند.مبنای این معنا، روایتی است که امام صادق (ع) می فرماید: «خداوند همه کارها را به مؤمن داده، اما این اختیار را به او نداده است که ذلیل باشد. آیا نمی بینی که خداوند می فرماید: خدا و پیامبر و مؤمنان عزت دارند فالمؤمن یکون عزیزاً و لا یکون ذلیلاً، إن المؤمن اعز من الجبل لان الجبل یُستَقَل ُّ منه با المعادل و المؤمن لا یُستقل من دینه بشی ءبه؛ مؤمن از کوه سخت تر است، زیرا کوه با کلنگ تراشیده و خُرد می شود ولی هرگز از دین مؤمن چیزی کم نمی شود و خرد نمی گردد.»لذا عزت به معنای صلابت است و «عزت حسینی» «عزت حسنی» و «عزت علوی» و «عزت محمدی» است و ائمه (ع) همواره عزیز بودند و هیچ یک از این انوار الهی، لحظه ای و کمتر از آن، در راه خدا صلابت خود را از دست نداده و همواره عزیز و عزت بخش بوده اند. و هر کس رهرو این رهبران باشد به عزت دنیا و آخرت مفتخر و نائل می گردد. اما «عزت حسینی» و «عزت مهدوی» به علت نهضت و قیامشان جلوه ای دیگر دارد.و از باب توسعه در استعمال، در معانی دیگر از جمله؛ غلبه، صعوبت، سختی،غیرت، حمیت و مانند این ها به کار رفته است.

عزت عزیز

خداوند تبارک و تعالی «عزیز» است؛ یعنی، هیچ قدرتی بر او قهر و غلبه ندارد و اوست که بر همه چیز و از هر جهت قهر و غلبه دارد.زیرا به غیر از خداوند، همه موجودات ذاتاً فقیرند (انتم الفقراء) و در نفس خویش ذلیل هستند و مالک هیچ چیز برای خود نیستند، مگر آن که خدای متعال از سر رحمت خویش بهره ای

از عزت به آنان بخشد.بنابراین؛ اوّلاً: تمام عزت برای خداست (فلله العزه جمیعاً).ثانیاً: عزتش را به هر که بخواهد ارزانی می دارد: (تعزّ من تشاء و تذل ّ من تشاء).ثالثاً: عزت خداوند بالاصاله و بالذات است و دیگران عزتشان، بالعرض و بالتبع است؛ یعنی؛ عزت رسول و مؤمنان از عزت خداست: (ولله العزه و لرسوله و للمؤمنین).رابعاً: عزت خدا و پیامبر و مؤمنان، دائمی و باقی است و آنچه کافران دارند «تعزز» است و حقیقت آن خواری و ذلت است.خامساً: منافقان این حرف ها را نمی فهمند: (ولکن المنافقین لا یعلمون.).