عزت بخشیی و عزت آفرینی، از مهم ترین اهداف تربیتی پیامبران و اوصیای ایشان است و هیچ نهضتی چون نهضت حسین (ع) قلبها را منقلب نکرد و عواطف را همسوی خود نساخت و روح عزت را در بشر ندمیده است. اگر آدمیان به عزت حقیقی دست یابند و از ذلت و فرو مایگی آزاد شوند به تربیتی می رسند که منظور پیامبران بود؛تربیتی که آدمی را سربلند و شکست ناپذیر در برابر غیر خدا و ناتوان و خوار در برابر خدامی سازد، آن کسی که فقط در برابر خدا سر بندگی فرود می آورد و با قدم عبودیت حرکت می کند به عزت دست می یابد. دشمن ستیزی و ناسازگاری با باطل، روشی برای سرافرازی و عزت مندی خدا در وصف بندگان شایسته خود است: (اذله علی الؤمنین اعزّه علی الکافرین) ای کسانی که ایمان آورده اید هرکس از شما از آیین خود باز گردد خدا جمعیتی را می آورد که آنها را دوست دارد و آنان او را دوست دارند، در برابر مؤمنات متواضع و در برابر کافران سرسخت و نیرومندند. زشتی مماشات و سازش با دشمن ستمگر که زبونی در پی دارد، به حدی است که امام علی(ع) فرموده اند:«ساعتی زبونی، به سربلندی دنیا نمی ارزد»در سخن و سیره امامان معصوم، افشای چهره
دشمن و دشمن ستیز بودن، اصلی عزت بخش یاد شده است و امام حسین (ع) نیز بر محور این اصل، نهضت حماسی خود را پی ریزی کرده اند: «موت فی عز خیرٌ من الحیاه فی ذل؛ مرگ با عزت بهتر از زندگی با ذلت است».تحمل و صبر در برابر ناملایمات، گرفتاریها، عزت بخش است. در تاریخ زندگی رسولان، نمونه هایی فراوانی می توان یافت که مردم هم پای پیامبران با صبر و پایداری به سربلندی رسیده اند. خداوند، خاتم رسولان را به پایداری در برابر شماتت و بی مهری دشمنان قرار می دهد و به او وعده عزت می دهد: (لایحزنک قولهم ان العزه لله جمیعاً)؛سخن آنها تو را غمگین نسازد، تمام عزت از آن خداست.رمز موفقیت هر فرد در گرو در چیز است: ایمان به هدف، استقامت و کوشش درطریق نیل به آن هدف. ایمان همان متحرک باطنی است که خواه انسان را به سوی مقصد می کشاند و مشکلات را در نظر او آسان می سازد. هرگاه انسان ایمان داشت،سعادت او در گروه هدف مشخص است و نیروی ایمان او را به سوی هدف می برد بیماری که بهبودی خود را در خوردن خاک و داروی تلخ می داند، آن را به کسانی می خورد. غواصی که یقین دارد که زیر امواج دریا جواهر قیمتی است، خود را به موج و طوفان می زند. قرآن رمز کام یابی را ایمان به هدف و استقامت بیان کرده است: (ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه...)؛آنها که گفتند محقّقاً پروردگار ما خداست و به ایمان پایدار ماندند، فرشتگان بر آنها نازل می شوند که دیگر هیچ ترس و اندوهی ندارید.رمز پیروزی مسلمانان صدر اسلام همین ایمان به خدا
و پایداری در راه هدف مقدس بود آنها که این دو را داشتند پیروزی ها نصیبشان می گردید.پافشاری واستقامت میخ سزد ار عبرت بشر گردد به سرش هر چه بیشتر کوبند پافشاریش بیشتر گرددیکی از عوامل عزت و اقتدر در نهضت حسینی، همان پایداری او و یاران در راه مبارزه با ستم است. امام در جامعه ای می زیست که در آن به حق عمل نمی شد و از باطل نهی نمی گردید؛ بزرگ ترین آسیبی که جامعه را تهدید می کرد؛ سکوت مردم در برابر کارزشت و فساد ستمگران و دوری از امر به معروف و نهی از منکر، بود و چنین باوری راخطرناک می دانست و براین عقیده بود که حاکمان اموی دستشان در همه جا برای ستمگری باز شده و مردم بنده وار در اختیار آنانند.لذا وقتی به او پیشنهاد بیعت با یزید شد، آیه استرجاع را خواند: (اناالله و انا الیه راجعون و علی الاسلام السّلام) و به تعبیر امام راحل (ره): «مکتبی که می رفت با کج روی های تفاله جاهلیت و با شعار«لاخبر جاء و لا وحی نزل» محو شود، ناگهان شخصیت عظیمی قیام کرد و با فداکاری بی نظیر و نهضت های الهی خود واقعه بزرگی رابه وجودآورد»امام حسین (ع) می دانست که مخالفت با یزید؛ یعنی رویارویی با همه مشکلات.ولی چون این کار برای حفظ دین بود، همه سختی ها را به جان خرید.زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت کانکه شد کشته او نیک سرانجام افتاددر همان ابتدای راه، بعد از مشخص کردن هدف خویش فرمود:هرکس مرا قبول کند و همراهی نماید، خداوند سزاوارتر است به حق «و من ردّ علی ّ هذا اصبر حتّی یقضی الله بینی و بین القوم بالحق» و کسی که
مرا رد کند، من با صبرو استقامت به راهم ادامه می دهم.....امام استقامت را سرلوحه قیام قرار داد و به افرادی که از سر دلسوزی او را از این هدف باز می داشتند، بر پایداری تأکید کرد،و فرمود: به خدا اگر در دنیا پناهگاهی نداشته باشم، با یزید بیعت نمی کنم.هنگامی که به سرزمین کربلا نزدیک شد و «حر بن یزید ریاحی» راه را بست، به گونه ای با امام سخن می گفت که گویی حسین کشته می شود و چنین می پنداشت که او از آنچه گفته پشیمان است، یا ترسی دارد؛ حضرت امام حسین به او فرمود:«نمی دانم به تو چه بگویم، اما شعار برادر «اوس» را می گویم که مرگ بر جوانمرد، آن گاه که نیت خیر دارد ودر راه هدف بزرگی چون اعلای کلمه حق جهاد می کند ننگ نیست، پس اگر در این راه زنده ماندم، پشیمان نمی شوم و اگر کشته شوم، ملایمت نمی شوم. برای ذلت همین بس که زنده باشی و مقهور گردی».روز عاشورا ناظر شهادت یاران وفادار و فرزندان خود بود و «الآن انکسر ظهری»گفت. اما حسرت یک گفتار ذلیلانه را بر دل دشمن گذاشت. وقتی کودک شش ماهه اش راروی دست او شهید کردند، فرمود: چیزی که تمام این دردها و داغ ها را بر من آسان می کند، این است که خداوند متعال ناظر آنهاست» در ساعات آخر عمر با نگاه نافذو قلب مطمئن انبوه سپاه دشمن را می نگریست و در اراده اش خللی ایجاد شد و فرمود: صبراً علی قضائک یا رب لااله سواک؛ خدایا در هر سختی و رنج امیدم به توست برتقدیرهایت شکیبا هستم...امام باقر (ع) می فرماید:پدرم امام سجاد وقت شهادت، مرا نزد خود دعوت کرد تا وصیت کند، فرمود: تو راسفارش می کنم
به آنچه پدرم امام حسین (ع) سفارش، کرد به من و فرمود: پسرم، درمقابل (دفاع از) حق صبر کن، و لو سخت (تلخ) باشد.در زیارت اربعین امام حسین (ع) می خوانیم: همدست شدند بر علیه آن حضرت کسانی که دنیا فریبشان داد و بهره خود را در ازای بهای ناچیز فروختند و آخرت خود را به ثمن ناچیز حراج کردند«فجاهد هم فیک صبراً محتسباً حتی سفک فی طاعتک دمه»حسین با آنان با شکیبایی به جهاد پرداخت، تا آن گاه که خونش در راه تو بر زمین ریخت همین تلاش و استقامت راز سخن رسول الله (ص) روشن می شود که فرمود:حسین از من و من از او هستم. علامه امینی در الغدیر می فرماید:«الاسلام نبوی ّ الحدوث و حسینی البقاء».اسلام به وسیله پیامبر وجود گرفت و حسین او را جاودانه کرد. ملت بزرگ ایران به رهبری امام خمینی با استقامت در راه نهضت خود، به پیروزی رسیدند و ایران با این پایداری از ذلت ستم شاهی به عزت جاودانه رسید، مطلب را با شعری از اقبال لاهوری خاتمه می دهیم:بهر حق در خاک و خون غلتیده است پس بنای لااله گردیده است نقش الّا الله بر صحرا نوشت سطر عنوان نجات ما نوشت تارما، از زخمه اش لرزان هنوز تازه از تکبیر او ایمان هنوز
نتیجه
انسان مسلمان نباید تن به ذلت و زبونی بدهد و با الگو گرفتن از زندگی پیشوایان دینی خود در راه سرافرازی بکوشد. ما سه عامل اساسی را در عزت و افتخار حسینی یادآوری کردیم که باید سرلوحه زندگی ما قرار گیرد و ما نیز با تأسی از راه و نهضت امام حسین (ع) زندگی با افتخاری را سپری کنیم.