فیض الدموع (شرح حادثه کربلا به نثر قدیم فارسی) صفحه 1

پیشگفتار

پیشگفتار

بسم الله الرحمن الرحیم

نمی دانم با چه زبان و بیانی و با کدام قلم و بنانی خدای را سپاس گویم که مرا توفیق تصحیح و تحقیق این اثر ماندنی و این داستان جاوید بخشید. باشد که در محشر بدست راست گیرمش تا مگر با ثوابی که از خوانندگانش مرا عاید آید، بدان سر بالا گیرم و چهره سپید دارم و شفاعت خواهم و هم والدینم را خشنود کنم.

اکنون که مرا در این عنفوان جوانی که سی و سه سال از آن برآمده، سعادت یار شد و توفیق قرین گشت که خادم بارگاه دفتر نشر میراث مکتوب اسلامی و شیعی شوم، سر افتخار در بیرق احیای میراث به اهتزاز دارم. حالی که پنچ سال از وقت تصحیح و طبع تفسیر العروه الوثقی اثر گرانقدر شیخ بهائی گذشته، خود را در همان صراطی می بینم که آغازگر با انتشار نسخه ی سوره ی حمد بود که فاتحه ی هر کاری است و اگر مرا خیر و برکتی واصل است از آن است که خشت اول، نیک بنیان بود. باشد که خاتمت کار نیز چون فاتحت آن، خوش یمن شود.

از خود نگویم که «تزکیه

المرء نفسه قبیح» چه، خود صافی داشتن، امری است زشت، و کلام در باب این مقتل شریف است. اگر در میان متون و تألیفات فارسی، نیک استقصا کنیم، در خواهیم یافت که کتابی ادبی و مستند بدین استواری نتوان یافت. اگر چه روضه الشهدای ملا حسین کاشفی سبزواری، گویا نخستین متن فارسی ادبی در میان مقاتل است، لیکن استواری مطالب و مستندات تاریخی آن قابل خدشه و توأم با سخنان بی اساس است.نثر متین و انشای امین بدایع نگار جای خود دارد که به تفصیل