شش گوشه بهشت صفحه 2

عریضه ای برای عرش نشین بهشت

یا ابا عبداللّه! یانعم الامیر!

اکنون که چشمان شریف شما بر این نوشتار می افتد، به شراره شرم خود سوخته ایم. ما کجا و آن عرش خدا که فرازش نشسته اید؟حقارت ما کجا و هیمنه شما؟ آلایش ما کجا آن و معصومیّت شما ؟ ما حتّی لیاقت نداریم که خطاب به شما قلم دست بگیریم، چه رسد به حتّی لیاقت نداریم که خطاب به شما قلم دست بگیریم، چه رسد به اینکه توقّع کنیم واژه هایمان را از نظر بگذارنید! حتّی در خود نمی بینیم که هوای خدمتگزاریتان را داشته باشیم، چه رسد که بخواهیم اسم «غلام حسین» را برای خود با مسمّی بشناسیم! اگر در خیل خریدارانِ بی بضاعت، ثبت ناممان کنید، منّتی ماندنی به سرمان نهاده اید. در فهرست هوا دارانتان، اگرگوشه ای را هم به ما ببخشید، التفاتی بی منتها فرموده اید....آخر هرچه باشد، یک عمر پای علمتان سینه زده ایم، یک عمر صورت ها را به لطمه قطره های اشک خراشیده ایم،یک عمر هر کجا بوده ایم به نام شما شناخته شده ایم، همه اش از شما گفته ایم