شش گوشه بهشت صفحه 40

باشد. چنین کسی در عین حال که به بشارت های اهل بیت علیهم السلام ایمان کامل دارد احتمال دست خالی ماندن خود را منتفی نمی داند. این ویژگی را فرشتگان گریان بر سیّدالشّهدا علیه السلام به کمال دارا هستند. اینان در عین انجام عبادتی چنین والا، همچنان خود را دچار تقصر می بیند و از عذاب الهی می هراسند.

نکته زیبای دیگری که می توان بر اساس روایت پیشین به آن پرداخت؛ اینکه: مسمع از حالات خود در غم حضرت سیّدالشّهدا علیه السلام به امام صادق علیه السلام، گزارش داد. او عرضه داشت: «به خاطر مصائب امام حسین علیه السلام، آب خوش از گلویم پایین نمی رود و نمی توانم دست به غذا ببرم». دیدیم که حضرت از حالت این دوستدار خود، چه تجلیلی کردند. شاید این بدان خاطر باشد که چنین روحیّه ای، حکایت از محبّت شدید فرد به امام حسین علیه السلام دارد. اگر کسی برای انسان خیلی عزیز باشد، وقتی بلایی بر سرش بیاید، دلشوری او انسان را بی تاب می کند. اگر انسان خبردار شود که عزیزش را تشنه و گرسنه و ... به شهادت رسانده اند؛ این مسأله آنقدر برای او گران تمام می شود که روزگار او را سیاه می کند. هرچه این محبّت ریشه دارتر باشد، حال انسان در مصیبت عزیزش منقلب تر خواهد بود.

دو محور کلّی در آداب زیارت سیّدالشّهدا علیه السلام

چنین است که ائمّه علیهم السلام به زائران سیّدالشّهدا، توصیه فرموده اند که در این سفر به قصد خوش گذرانی پای نگذارند. به عنوان مثال امام باقر علیه السلام، به یکی از یاران خود می فرمایند: «اینکه [امام حسین علیه السلام را] زیارت می کنید بهتر از آنست که زیارت نمی کنید و اینکه زیارت