- پیشگفتار 1
- کربلا شریف تر از مکّه 6
- تواضع و شکر: سبب فضیلت کربلا 11
- برتری کربلا نسبت به مکّه با وجود واجب بودن حج در مکّه 13
- کربلا: مطاف ملائک 16
- کربلا: محلّ نجوای خدا با انبیا 18
- رحمت فراگیر خداوند برای زائرکربلا 19
- همراهی ملائک با زائر سیّدالشّهدا علیه السلام 23
- زائر سیّدالشّهدا علیه السلام و سعادت در قیامت 30
- ترک زیارت امام حسین علیه السلام و حسرت قیامت 33
- اشاره 34
- داغدار اباعبداللّه الحسین علیه السلام و ثواب های شگفت 34
- دو محور کلّی در آداب زیارت سیّدالشّهدا علیه السلام 40
- دعای ملائک برای زائر: دستور اهل بیت علیهم السلام 44
- اشاره 44
- زائران اشکبار سیّدالشّهدا علیه السلام یاوران حضرت زهرا علیها السلام 46
- پیوند گریه بر امام حسین علیه السلام و گریه پشیمانی از گناهان 51
- کربلا: حریم جاودان الهی 53
- نشانه های نور بر پیشانی کربلائیان 57
- زائر امام حسین علیه السلام و نجات از دوزخ 60
- اشاره 60
- گناهان؛ مانع تأثیر مثبت عبادات 63
- امید به آقایی امام حسین علیه السلام در مراحل مرگ تا قیامت 64
- ترس از تأثیر گناهان، همپایه امید به برکات زیارت 72
- میثاق سپاری نزد مدفون زنده کربلا 78
- اشاره 85
- متن زیارت سیّدالشّهدا علیه السلام: مکتب معارف الهی 87
- حقارت بنده در مقابل عظمت خداوند 88
- توجّه به سیّدالشّهدا: توجّه به خداوند متعال 91
- دعا برای والدین در حین زیارت 93
- شفای صدر امام حسین علیه السلام به ظهور امام عصر علیه السلام 97
- اشاره 99
- لبّیک داعی الله! 99
- چرا هفت لبّیک؟ 102
- «لبّیک» در پاسخ «لبّیک» و «دادرسی» در جواب «فریادرسی» 113
- عاقبت خوش نجات یافتگان به عنایت حسینی 116
فصل دوم جلوه هایی از عنایت ویژه اهل بیت علیهم السلام به زائر سیّدالشّهدا علیه السّلام
دعای ملائک برای زائر: دستور اهل بیت علیهم السلام
اشاره
در احادیث از رفتار و گفتار ملائک صف زده در آستان حسینی و از عنایت عالی اهل بیت علیهم السلام به زوّار آن حضرت اینگونه پرده برداری شده است:
وقتی اباعبدالله علیه السلام را زیارت می کنید، ملازم سکوت باشید. مگر از [برای سخن] خیر [لب نگشایید]. فرشتگان روز و شب از حافظان [صبحگاه و شبانگاه] نزد ملائکی که در حائر [حسینی] هستند، حاضر می شوند و با آنان مصافحه می کنند. امّا آنان از شدّت گریه، پاسخشان نمی دهند. پس [ملائک حافظ روز و شب] منتظر اینان می مانند تا آنکه یا وقت ظهر فرارسد یا اینکه سپیده سر زند (هنگام اذان صبح). سپس با آنان سخن می گویند و درباره چیزهایی از امور آسمان از ایشان می پرسند امّا میان این دو وقت سخن نمی گویند و از گریه و دعا فاصله نمی گیرند. در این دو هنگام نیز آنان (فرشتگان روز و شب) اینان (فرشتگان حائر) را از [توجه به] همنشینانشان باز نمی دارند پس سرگرم شدن آنها، وقتی سخن می گویید، تنها به شماست.