شش گوشه بهشت صفحه 51

پیوند گریه بر امام حسین علیه السلام و گریه پشیمانی از گناهان

گریه زائر آگاه، بهانه دیگری هم دارد. او می بیند، با وجود محبّتی که به امام حسین علیه السلام دارد، روسیاه و سیه کار است. می بیند بار گناهانش سنگین و طاقت فرسا شده است. می یابد که جرم و جنایتش مضاعف گشته است. به این ترتیب قبول دارد که اگر به فضل خود به او نظر ننمایند، شایسته است که دست رد به سینه اش بزنند. این است که از یک سو به حال تباه خود می گرید و از سوی دیگر التماس می کند که خود سیّدالشّهدا علیه السلام بار او را سبک کند. زائر اشکبار بر دو مصیبت می گرید: «مصیبت خود» و «مصیبت آقایش».

جالب توجه است که دل داده شیفته ای چون مرحوم آیه الله شیخ جعفر شوشتری در مجالس نخستی که در ایام عاشورا به منبر رفته و وعظ فرموده است، به این دو مصیبت روح آزار اشاره می کند. ایشان در ابتدای کلام خود می گوید:

امّا بعد؛ امروز که این جا نشسته اید، هرکس ملاحظه حال دل خود کند: اگر می بینی هیچ نگفته و نشنیده، دلت گرفته است و گریه بر تو مستولی شده، و چنین حالتی در خود ملاحظه کردی، بشارت باد تو را؛ که علامت ایمان است.

سپس می فرماید:

«این ایّام، ایّام مصیبت است، نه یک مصیبت بلکه چند مصیبت است».

و پس از برشمردن مصیبت غربت اسلام، چنین بیان می دارد:

مصیبت دیگر، مصیبت تدیّن ماهاست؛ که در فقرات مأثور است: