شش گوشه بهشت صفحه 78

گرداب عذاب، بیرونمان بکشد.

با این تفاصیل، زیارت رفتن ما صرفاً بهانه ای است تا خود را به خیل گدایان کوی حسینی برسانیم. این زیارت، فرصتی است تا خاضعانه در خانه امیدمانم را بکوبیم. زیارت رفتن ما، شتاب کردن ما برای پیوستن به سائلانی است که شفاعت را از آن بزرگوار التماس می کنند. ما خود را به پناه جویانی ملحق می کنیم که برای رهیدن از لهیب های آتش به این پناه گاه، ره می جویند. مَثَل زائری اینچنین، مَثَل غریقی است که در میان امواج مُهلک افتاده و دست و پا می زند، حُکم درمانده ای را دارد که از سرِ اضطرار و درماندگی کمک می خواهد. آقای ما سیّدالشّهدا علیه السلام امّا همان سفینه ای است که می تواند از این میانه هلاکت بیرونمان بکشد و به ساحل آسایش برساند. به این ترتیب تنها نقطه ای که به آن تکیه می کنیم فضل و لطف آن حضرت است. اگر قرار به موازنه دقیق میان خوبیها و بدیها باشد، به هیچ وجه نمی توان به رهایی خویش دل بست؛ چه رسد به اینکه بخواهیم طلبکار اجر و ثواب زیارتمان باشیم!

میثاق سپاری نزد مدفون زنده کربلا

آن آقای غریب را به مادر پهلو شکسته اش سوگند می دهیم که اگر در ورطه آتش ما را یافت، بیرونمان آورد. تقاضایمان این است که به لطف مضاعف خویش، اصلاً نگذارد کارمان به این جا بکشد، چشم امید دوخته ایم که در همان بسر مرگ به بالینمان آید و چون همیشه زندگی، ما را شرمگین بزرگواری خویش فرماید. این همان درخواستی است که در زیارت نیمه شعبان خطاب به حضرتش عرضه می داریم و