شش گوشه بهشت صفحه 88

عمیق و معانی سترگ آن چنان پر مغز و نغر است که نگاشتن پیرامون آنها به مجالی گسترده نیازمند می باشد. با این وجود در این فرصت کوتاه از آب زلال این دریا به قدر جرعه ای می نوشیم و به سه محور بسیار مهم اشاره ای گذرا می نماییم:

حقارت بنده در مقابل عظمت خداوند

الف) یکی از محورهای مهم در این زیارت، توجّه پررنگ به عظمت پروردگار متعال در کنار اقرار به حقارت و بی آبرویی خود است. کمتر زیارتی سراغ داریم که تا این حد مملو از تسبیح و تکبیر باشد و اینقدر توصیه شده باشد که فراوان به ثناگویی و تمجید از خداوند بپردازید. به این ترتیب آن چه در این دُرّ شاه وار بسیار برجسته می نماید تذکّر به جلال و جبروت حقّ متعال می باشد. به عنوان نمونه به ترجمه بخشی از تسبیح حضرت صدّیقه طاهره علیها السلام بنگرید:

«منزّه است صاحب عزّت والای بلندمرتبه، صاحب پادشاهی رفیع ازلی، منزّه است صاحب پادشاهی رفیعِ سترگ، منزّه است او که لباس عزّت و زیبایی به تن دارد، منزّه است او که ردای نور و کبریا پوشیده است».

در کنار ذکر کبریای حقّ متعال به ذلّت و روسیاهی خویش، در مقام بنده ای پست، اعتراف می کنیم و از خداوند، عذرپذیری می طلبیم. آن جا که عرضه می داریم:

«رَبِّ أفحَمَتنی ذُنُوبی وَ قَطَعَت مَقالَتی، فَلا حُجَّهَ لی وَ لاعُذرَ لی، فَأنَا المُقرُّ بِذُنُوبی، الأسیرُ بِبَلیَّتی، المُرتَهَنُ