فرهنگ عاشورا صفحه 10

ششم:پس از زیارت،دو رکعت نماز خواندن

هفتم:پس از نماز،دعا کردن و حاجت خواستن

هشتم:کنار ضریح مقداری قرآن خواندن و ثواب آن را هدیه به امام کردن

نهم:در همه حال،حضور قلب داشتن و استغفار کردن از گناه

دهم:به نگهبانان و خادمان حرم احسان و احترام کردن

یازدهم:پس از بازگشت به خانه،دوباره به حرم و زیارت رفتن و در آخرین زیارت، دعای وداع خواندن

دوازدهم:پس از زیارت،بهتر از قبل از زیارت بودن

سیزدهم:بعد از تمام شدن زیارت،زود از حرم بیرون آمدن تا شوق،افزون تر شود،و هنگام خروج،عقب عقب بیرون آمدن

چهاردهم:صدقه دادن به نیازمندان آن شهر و آستانه،بویژه به تنگدستان از دودمان رسول خدا احسان کردن. (1)

رعایت این آداب،قرب روحی و معنوی می آورد و سازندگی زیارت را افزون می سازد و فلسفۀ تشریع زیارت نیز،همین بهره وری از معنویات مزارات اولیاء خداست. (2)

-زیارت،زیارت کربلا،زیارت پیاده،اذن دخول

آداب وعظ و منبر

اهل منبر و وعظ،که در محافل دینی و مجالس حسینی برای مردم القای سخن و ایراد موعظه و ذکر مصیبت می کنند،چون با دل و دین مردم سر و کار دارند و شنوندگان، کلامشان را حجّت می شمارند،باید خود به حرفهایشان معتقد و عامل باشند،تا هم سخن تأثیر کند و هم از وجهۀ دین و علمای دینی کاسته نشود.

بنا بر این بر فراز منبر رفتن و به موعظۀ خلایق یا نشر خلایق پرداختن،کار هر کس نیست و صلاحیّتها و شرایطی می طلبد.علمای بزرگ که دلسوز دین بوده اند،همواره چه کتبی و چه شفاهی به اندرز و رهنمود در این زمینه ها پرداخته اند.از جمله مرحوم میرزا حسین نوری در کتاب ارزندۀ خود(لؤلؤ و مرجان)به بیان آداب اهل منبر پرداخته و «اخلاص»را پلّۀ اول منبر و«صدق»را پلّۀ دوم آن دانسته و نکاتی را هم بعنوان«مهالک