فرهنگ عاشورا صفحه 124

عباسی و به دستور او برای تخریب آثار قبر و متفرق ساختن شیعه از تجمّع پیرامون آن مرقد مطهّر و الهام بخش،که کانون خطری برای خلافت جور شده بود،به آن منطقه آب بستند،آب به آن محلّ که می رسید از پیشروی بازمی ماند و روی هم انباشته می شد و بر می گشت و مثل دیواری،آب گرد قبر می ایستاد و محوّطۀ قبر همچنان خشک بود. (1)و چون محلّ جمع شدن آب را حایر گویند،محدودۀ قبر آن حضرت حائر نام گرفت.از شهید هم نقل شده است:«فی هذا الموضع حار الماء لمّا امر المتوکّل باطلاقه علی قبر الحسین لیعفیه فکان لا یبلغه». (2)چون متوکل دستور داد به قبر حسین«علیه السلام»آب ببندند تا آن را محو کند،آب که به این مکان می رسید جمع می شد و به قبر نمی رسید.طبق نقلهای دیگری وقتی به دستور او با گاوها می خواستند زمین آنجا را شخم زنند،همۀ آن منطقه و قبور را شخم می زدند،به قبور امام که می رسیدند،متوقّف می شدند. (3)

-تخریب قبر امام حسین«علیه السلام»،حرم حسینی،کربلا

حاجر

نام سرزمین و منزلی میان مکّه تا عراق که محلّ تلاقی اهل بصره و کوفه،هنگام عزیمت به مدینه است.به معنای نگهدارندۀ آب است،جایی که آب در آن می ماند.

سید الشهدا«علیه السلام»در همین منزل،نامۀ«مسلم بن عقیل»را از کوفه دریافت کرد و پاسخی خطاب به مردم کوفه نوشت و توسّط پیک خویش قیس بن مسهر به سوی کوفه فرستاد. (4)

-منزل

حارث

قاتل طفلان مسلم بن عقیل.وقتی دو فرزند حضرت مسلم به نامهای محمد و ابراهیم به کمک«مشکور»زندانبان از زندان ابن زیاد گریختند،شب را به خانۀ زنی پناه آوردند.

شوهر آن زن،حارث بود و برای پیدا کردن دو کودک،بسیار گشته و خسته شده بود.شب که به خانه آمد و فهمید دو کودک فراری در خانۀ اویند،صبح آن دو را شهید کرد و بدنشان را به فرات افکند و سرشان را پیش ابن زیاد برد تا جایزه بگیرد.ابن زیاد هم دستور داد

1- 1) -الأعلام،زرکلی،ج 8،ص 30(پاورقی)؛بحار الأنوار،ج 50،ص 225؛سفینه البحار،ج 1،ص 358.
2- 2) -بحار الأنوار،ج 86،ص 89.
3- 3) -اثبات الهداه،ج 5،ص 183.
4- 4) -مقتل الحسین،مقرّم،ص 205،نقل از معجم البلدان.